Lessen voor de pers Hij kreeg bekendheid als de ‘treitervlogger’ die het rauwe straatleven filmde in de Zaandamse wijk Poelenburg. Daarna kwam Ismail Ilgun (20) bij het AD terecht en ging hij journalistieke video’s maken over Nederlandse probleembuurten. Het leverde hem eind vorig jaar een Hashtag Award op.

“Ik wist wel wat NU.nl was, maar ik had er nog nooit op gekeken. AD en De Telegraaf? Ik had er nog nooit van gehoord. Ik reisde wel eens met de trein en dan zag ik borden hangen waarop ‘Metro’ stond. Maar ik had geen idee dat het een krant was, man. Ik wist niks van media, snapte echt niet dat journalisten naar plekken toe gaan om verslag te doen. Voor mijn vrienden geldt hetzelfde. We zijn in Pauw geweest, daardoor weet de hele wijk nu wat Pauw is. Maar daarvoor had niemand van Pauw gehoord. Die gasten lopen allemaal nog met een oude Nokia rond, hoe kun je dan weten wat Pauw is, of Nu.nl?

Nu, anderhalf jaar later, is dat anders. Ik kijk op AD.nl omdat ik voor die krant reportages maak. Ik volg journalisten op social media, zo komt er van alles op mijn timeline voorbij. En ik volg PowNews. Niet omdat ik ze goed vind, maar omdat ik nieuwsgierig ben naar wat ze doen. Ik heb wat botsingen gehad met Dennis Schouten, ook voor de camera. Eerst was ik echt boos op hem, maar nu zijn we goed. Ik praat af en toe met hem, hij tagt me soms op Facebook. Het is een chille gast die gewoon zijn werk doet. Ik neem PowNews niet meer kwalijk dat ze allochtonen in een kwaad daglicht proberen te zetten, zo houden ze hun kijkers vast. Dat snap ik wel, want wie heeft er zin om altijd maar naar die brave shit te kijken? PowNews bereikt iedereen: PVV’ers, racisten, hardwerkende Nederlanders, allochtonen… Dat doen ze gewoon slim.’

Straatterroristen
‘Ik weet nog precies wanneer ik de eerste ‘hoodvlog’ uploadde, over mijn wijk Poelenburg in Zaandam: 31 juli 2016. In de twaalfde vlog filmde ik dat we wat gedoe hadden met rapper Boef. Toen kwamen we voor het eerst in de media. In de buurt zeiden ze dat journalisten allochtonen zwart aan het maken waren. Daarom hebben we journalisten van SBS weggestuurd. Achteraf was dat dom, je kunt ze ook normaal te woord staan.

Daarna kwam De Telegraaf en ging het mis. Ik was er zelf niet bij, maar mijn vrienden hadden met die journalist gepraat. De volgende dag stond er een artikel in de krant waarin we straatterroristen werden genoemd. Mijn vrienden zeiden dat er dingen in de krant stonden die ze helemaal niet hadden gezegd. Op dat moment draaide het knopje om en dacht ik: journalisten zijn hier gewoon niet meer welkom. In die periode werd ik ook voor het eerst treitervlogger genoemd, ik weet niet eens meer wie dat het eerst zei. En Mark Rutte noemde ons tuig van de richel.

Toen belde die vrouw van Pauw. Ze zei: als jullie op Nederland 1 willen komen, met een miljoen kijkers, dan moeten jullie bij ons komen zitten. Maar dan moeten jullie verder niet met andere journalisten praten. We hadden verwacht dat we daar ons verhaal zouden kunnen doen, zo werden we ook voorbereid. Maar in plaats daarvan werden we meteen in de verdediging gedrukt. Dat is gewoon moeilijk als je jong bent en je hebt nog nooit van Pauw gehoord, weet je. We waren niet gewend om daar te zitten, in debat te gaan. We kwamen van de straat, je weet toch? Dan roep je gewoon van alles tegen elkaar.

Nu ben ik goed met Jeroen Pauw, ik ben er inmiddels vaker geweest, maar die eerste keer was niet fijn. Hij begon over de zonnebrillen die een paar van mijn vrienden op hadden. Misschien staat het niet netjes, maar je kunt toch gewoon een gesprek voeren als je die bril op hebt? Het is niet zo dat er een dodelijke lasterstraal uit komt of zo, haha. Ik zag laatst rapper Ice Cube in een grote Amerikaanse talentenshow. Hij had een zonnebril op, een pet op zijn hoofd, een hele rare broek aan. Niemand zei er wat van.’

Goede journalisten
‘Kees de Koning van platenlabel Top Notch had die uitzending van Pauw gezien. Hij dacht: dit gaat te ver, die jongens worden van links naar rechts geslingerd. Via Twitter kwam ik in contact met hem. Waarom kom je niet bij ons, zei hij. Dat heb ik gedaan en ik ben die mensen van Top Notch eeuwig dankbaar. Als zij er niet waren geweest, was ik nu nog steeds boos geweest. Vanaf het moment dat Kees met me bij DWDD is gaan zitten, vertrouw ik hem. Hij heeft me uitgelegd dat niet alle journalisten slecht zijn. Je hebt ook goede journalisten die het hele verhaal willen horen, die niet alleen een artikel over allochtonenproblemen willen maken. We waren meegegaan in de hype. In plaats van onze fouten toegeven schoten we steeds in de verdediging, dat was niet goed. Ik heb het afgelopen jaar veel interviews gegeven. Het interview met De Groene Amsterdammer was echt goed, de Volkskrant was ook chill.

Alleen met het AD ging het niet helemaal goed, dat ga ik je ook eerlijk zeggen. Dat was jammer, want ik maakte toen al video’s voor ze. Eefje Oomen (zie kader) liep een hele dag met me mee, ze kwam zelfs bij me thuis. Voor mij is dat een hele stap. Ik had gezegd dat ik bepaalde dingen niet in het verhaal wilde, bijvoorbeeld dat ik een tijd veel geblowd had. Ook wilde mijn moeder niet in het verhaal. Toen ik het te lezen kreeg, stond er als kop ‘Ik was een blowvis’ boven het artikel. Ook mijn moeder werd beschreven. Ik werd helemaal gek, heb mijn manager wel twintig keer gebeld, ik zei: luister, ga alsjeblieft met die vrouw praten, want dit gaat echt problemen brengen en ik wil niet terugvallen in die hele shit. Uiteindelijk is het artikel niet veranderd. Ik begrijp Eefje wel, maar ze moet mij ook begrijpen. Het is jammer, al neem ik het Hans [Nijenhuis, de hoofdredacteur, red.] ook weer niet kwalijk. Zo gaat het gewoon, ik weet nu hoe het werkt.’

Awkward silence
‘Ik had een video gemaakt over Rotterdam-West. Mensen van videobedrijf Goya zagen dat. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik bij het AD aan de slag kon. Ik was echt blij dat ik de kans kreeg om op zoek te gaan naar positieve verhalen in probleemwijken, want dat gebeurde gewoon te weinig. Ik ga niet doen alsof ik een exclusieve jongen ben, iedere journalist kan naar die wijken toe gaan. Maar die journalisten krijgen niet de jongens te spreken die ik spreek.

Het was wel moeilijk man, ik heb het allemaal moeten leren. In het begin werd ik met een cameraman en geluidsman in zo’n wijk gedropt en moesten we het maar uitzoeken. Later zijn we het wat meer gaan voorbereiden. Ik heb veel van de mensen van Goya geleerd, hoe je moet interviewen bijvoorbeeld. Dat het niet erg is om soms een stilte te laten vallen. Wacht maar gewoon tot mensen weer gaan praten, ook al is er een “awkward silence” van tien seconden, weet je. Maar in het begin kon ik daar helemaal niet tegen. Als er een stilte viel, werd ik helemaal rood en wist ik niet meer wat ik moest vragen. Zo gênant jongen. Maar het is allemaal een leerproces. Je leert door fouten te maken. En ik heb geleerd dat je er echt werk in moet steken. Dat het anders is dan met je vrienden bij de Vomar staan en een beetje filmen.

Ergens komen is moeilijk, maar ergens blijven is veel moeilijker. Ik ga zeker door met video’s maken over wijken in Nederland. Ik ben heel blij dat ik er een Hashtag Award mee heb gewonnen. Hans was trots, hij zat in de zaal en maakte de hele tijd foto’s, echt leuk. Maar het is soms moeilijk, weet je. Ik heb veel haat gekregen, heb een sorry-video gemaakt en daar ben ik een beetje in blijven hangen. Het laatste anderhalf jaar heb ik meer meegemaakt dan in de achttien jaar ervoor. Ik word niet meer boos als mensen me treitervlogger noemen en gelukkig zijn er steeds meer journalisten die ‘voormalig treitervlogger’ zeggen, of gewoon Ismail. Nu is het tijd om weer een stap verder te komen, video’s te gaan maken. Maar omdat ik een tijd niet geüpload heb, zijn mijn kijkcijfers weer lager. En dan krijg ik weer haat, gaan mensen zeggen: zie je wel, zijn fifteen minutes of fame zijn alweer voorbij. Maar daarna denk ik weer: falen hoort erbij. Je faalt een tijdje, leert ervan en daarna komen de successen weer.”