Lef
Het getuigt van lef om een vaste baan op te zeggen en te kiezen voor een freelance bestaan in de journalistiek. In sommige branches is wellicht een tekort aan vakmensen, in de journalistiek zeker niet. De kans dat een freelance bestaan niet succesvol verloopt, is daarmee best groot. Toch durfden de vier mensen, Matthijs Holtrop (29), Leonieke Borghuis (30), Mariska Vermeulen (30) en Laura Postma (27), die we in dit nummer van Villamedia magazine (nr.19, 04.11.2011) aan het woord laten, het aan. Ze leverden vrijwillig hun contract in en kozen er voor eigen baas te worden.
In hun verhalen zitten een paar opvallende overeenkomsten. Allemaal nemen ze het voor lief dat ze mogelijk minder geld gaan verdienen. Ook de onzekerheid van het freelance bestaan houdt ze niet tegen. Wat de vier ook bindt is dat ze vastliepen in hun vaste baan. De regeltjes, de zekerheden, het vloog ze naar de keel.
En ze varen wel bij hun keuze. Weliswaar valt het vrije bestaan soms best zwaar, maar het gevoel dat je zelf bepaalt wat er met je leven gebeurt is blijkbaar veel waard. Hun verhalen zijn voor loonslaven als ondergetekende op twee manieren een geruststelling. Ik mis de onzekerheid van werk en inkomen niet en voel me daarmee prettig bij een vast dienstverband.
Tegelijk vind ik het een prettig idee dat als je vol goede moed begint aan een freelance bestaan, het wel goed komt.
.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken)
Praat mee
2 reacties
tr0mp, 3 november 2011, 16:31
Ik vraag me toch hardop af in hoeverre deze mensen vrijwillig hun baan in de journalistiek hebben opgezegd? Ik hoor alleen maar verhalen van sociaal plannen en andere afvloeiingsregelingen.
Overigens, een re- intergratiebureau dat mensen “bemiddeld” naar een nieuwe baan worden afgerekend naar rato van het aantal uur dat iemand weer aan de slag gaat. Het is dus makkelijk voor het re- intergratiebureau als er veel sufferds zijn die ingaan op het voorstel om journalistiek freelancer te worden: geen investeringskosten, geen omscholingskosten en - tijd, gegarandeerde quota van 1200 uur per jaar (of wat is het minimum voor een VAR WUO ook alweer?), en dus gegarandeerde cheque voor het bemiddelingsbureau… Dat de journalist in kwestie mega- achteruit gaat in inkomen doet niet ter zaken.
De meeste ondernemingen gaan in het eerste jaar failliet - zo een vaart zal het (geen investeringskosten) bij journalisten niet lopen. Maar een leven onder het minimuminkomen is een stuk minder zonnig dan dat van een loonslaaf!!!
Henriëtte Balk, 6 november 2011, 12:28
Lef of niet, het is niet de tijd om als freelancer te starten. Ik zie op dit moment veel kommer en kwel. En echt niet alleen bij starters. Door bezuinigingen en het ruime aanbod aan freelancers, verlagen verscheidene opdrachtgevers hun tarieven. Zelden hoor ik nog “geen tijd”, bijna altijd “ik kan”. Ook komt het steeds vaker voor dat freelancers aangeven op zoek te zijn naar een vaste baan. Daarom mijn advies; begin er niet aan!