Klaas Wilting schrijft autobiografie: De diender als BN’er

Wilting werd politievoorlichter op een moment waarop de Amsterdamse politie qua imago een dieptepunt had bereikt. Wantoestanden op Bureau Warmoesstraat. Een corpsgeest die ervoor zorgde dat misstanden en kritiek onder het tapijt werden geveegd. En de pers was de vijand. De nieuwe hoofdcommissaris Jaap Valken gooide het roer om. Openheid stond voortaan voorop. Valken benoemde een Drentse brigadier tot woordvoerder.

Wilting dook overal op om uitleg te geven. Je kon hem dag en nacht bellen voor informatie. Of voor een ‘hobbeltje’. Wilting werd de ‘Hekking’ van de Amsterdamse politie, het gezicht van de politie, meer nog dan de hoofdcommissaris. Toen Eric Nordholt hoofdcommissaris werd, schijnt hij zich rot geschrokken te zijn van de machtspositie waarin Wilting verkeerde.

Andere kant van de medaille: Wilting ‘verkocht’ de Amsterdamse politie zeer goed naar de buitenwereld. Hij was geliefd, bij zowel het publiek als zijn dienders. De verhoogde aandacht van de media voor criminaliteit bracht hem nog meer bekendheid. Wilting schitterde bij de ontwikkelingen rondom de Heineken-ontvoering. ’s Avonds was hij een televisiester en deed hij zelfs mee in spelletjesshows.

Wiltings rol als voorlichter speelde zich af in een roerig tijdvak, met de heroïnejunks, de kroningsrellen en de gewelddadige ontwikkeling van de krakersscene. In Wiltings karakter lag ook besloten, dat hij hier en daar in populistische taal zijn eigen mening gaf over maatschappelijke ontwikkelingen, die volgens hem ten grondslag lagen aan de problemen, die de politie moest oplossen. Politici, ambtenaren en wetenschappers kregen er van langs. Zijn chefs knarsten de tanden, als Wilting de ‘dames en heren van de politiek’ weer eens de schuld gaf van alle ellende. Maar altijd was de afweging: deze man heeft de politie zo’n menselijk gezicht gegeven, dat we hem zijn pleziertjes moeten gunnen. Zie later ook Ellie Lust. Wilting was meer agent dan voorlichter. Het is wel mede zijn verdienste, dat de politie geen gesloten oester meer is.

Wilting was meer agent dan voorlichter. Het is wel mede zijn verdienste, dat de politie geen gesloten oester meer is.

Een literair meesterwerk is de autobiografie zeker niet. Het woord ‘ik’ komt er iets te vaak in voor. Neemt niet weg dat de anekdotes en beschrijvingen van politiezaken een mooi tijdsbeeld geven, met als hoogtepunt de gedetailleerd beschreven ‘hoofdenaffaire’, de hoax van het journalistieke ‘brein’ Willibrord Frequin.