In memoriam Pierre Petit (1941 – 2010)
‘’t Is lente, ’t is lente! Ik voel het aan m’n instrumente!’ Van 1978 tot 2002, acht kabinetten lang, schalde die kreet door de Parlementsgebouwen. Pierre Petit, parlementair redacteur van het Algemeen Dagblad (AD), liet geen voorjaar verstek gaan. Maar nu is zijn stem voorgoed verstomd. Op 7 september overleed hij aan een niet te stoppen kanker, pas goed drie weken eerder ontdekt. Bij Pierre leden zelfs zijn ziektes aan ADHD.
Pierre begon bij de Leidse Courant, wipte over naar Dagblad De Stem en trad oktober 1969 aan op AD-Binnenland. Bijna, aldus zijn latere hoofdredacteur Ron Abram, was hij meteen weer ontslagen. ‘We hadden Kerstavond samen dienst toen er heel laat een telexregel binnenliep: Israëlische commando’s hadden tegen het Franse wapenembargo in uit de haven van Cherbourg vijf met raketten uitgeruste motortorpedoboten gekaapt. We hesen het in de krant maar zagen de uren daarna geen follow-up. De volgende morgen belde toenmalig hoofdredacteur Huib Appel: welke idioten dat hadden afgedrukt. Kort daarna was het wereldnieuws.’
Mei ’78 verkaste Pierre naar het Binnenhof, voor zijn journalistiek mooiste jaren. ‘Een goed nieuwsjagertje, van alle markten thuis’, aldus oudgediende Piet Bouwmeester. In 1991, WAO-zomer, lag de PvdA van Wim Kok zeker zo in de kreukels als het CDA nu. Pierre belde elke tien minuten partijvoorzitter Marjanne Sint. Zij was in Toscane op fietsvakantie en wist van haar gezond niet af. We zouden met de hele equipe kroegwaarts trekken, maar Pierre belde nog één keer en… had beet! Een knalprimeur en opening krant. Over dat eeuwige ringbaardje boven dat ook al eeuwige blauwe blazertje verscheen de breedste glimlach ooit.
Bij zijn afscheid en dat van twee collega’s in 2002 uitte de toenmalig hoofdredacteur maar weinig waardering voor Pierre’s kwaliteiten, door een andere spreker, wijlen Hans Dijkstal, wél op waarde geschat. Met Pierre is een actief en veelzijdig journalist heengegaan, maar bovenal een beminnelijk en ingoed mens, een altijd vrolijk, wandelend anekdotevat. Bij AD en Stem laat hij veel vrienden achter, thuis een vrouw en twee kinderen, in Brussel twee voorlichters – bij CDA en GroenLinks, allebei oomzeggers – die door hem in de politiek zijn ingewijd. En lentes zullen nooit meer hetzelfde zijn.
Frans Boogaard