In memoriam Martien van Dijk

De opmerking sloeg op Martien die erom bekend stond dat hij ministers, tijdens en na afloop van EU-ministerraden, met kiene vragen overhoorde dan wel op stang kon jagen. Ik heb 2,5 jaar meer dan plezierig met hem samengewerkt in Brussel voor het ANP voordat hij najaar 1992 met vervroegd pensioen ging. 

Martien streek begin jaren zeventig neer in de Europese hoofdstad. Een harde werker,  voor wie het eenvoudige handwerk van stukkies schrijven boven alles ging. Bij nacht en ontij want dat betekende persbureaujournalistiek. Ik besefte veel later pas dat Martien een ijzersterk gestel had, en een vrouw met engelengeduld. 

Aan zijn snelle en beknopte stukken herkende je de meester.  Zoals hij het afrondende verhaal over de top van Maastricht, zijn laatste Europese top, zat weg te tikken in de perszaal, terwijl de andere ANP’ers quotes verzamelden van Mitterrand, Kohl, Major, Lubbers e.a. Een klassieke ‘actiefoto’ van Martien had ik maar wat graag aan de muur gehad.    

Er was tijd voor luim. Zoals zijn verhaal over een Belgische collega die na gezamenlijk doorzakken op weg naar huis door de politie was aangehouden. Op de vraag of hij alcohol had gedronken, zei die: ,,Nee, alleen maar bier.’ De politieman: ‘Dus geen alcohol? Nee, alleen maar bier’, was het antwoord. De collega kon dus gewoon doorrijden.

Wij ontvingen op gezette tijden onze hoofdredacteur en die ‘zeer bekwame man’ van een chef. Steevast werden zij snel meegetroond naar een restaurant, en daarna uitgezwaaid.

Martien, die de natuurlijke deken van het correspondentencorps was,  legde nieuwkomers op het rooster. ‘Je voelt je zeker wel een hele journalist’, kreeg Hans de Bruijn te horen toen die als GPD-defensieredacteur naar Brussel kwam voor een NAVO-raad. Je was sneller erkend door de Belgische Vereniging van Beroepsjournalisten dan door Van Dijk. Voor velen nog meneer Van Dijk, herinnert Frans Boogaard (AD) zich.  En zo deed ik in mijn eerste jaar alle maandelijkse zittingen van het Europees Parlement in Straatsburg. Niks mis mee, ik leerde zo ‘Straatsburg’ snel goed kennen.

Herinneringen wellen op aan het etentje voor scheidend EG-ambassadeur Peter Nieman die Martien, die het diner voorzat, compleet verraste door hem de versierselen op te spelden van Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Martien werd zelf nieuwsonderwerp.

Het contact bleef goed na zijn pensionering. Martien en zijn vrouw Rietje bleven in Tervuren wonen.  Zij waren altijd van de partij op de jaarlijkse reunie van Brusselse oud-correspondenten van voor 2000, op de laatste zaterdag van mei, georganiseerd door Gerda van Utenhove en Jan Werts. Dit jaar ging de lunch niet door, wetende hoe slecht het met Martien ging.