mgm nvj maart

— donderdag 9 februari 2017, 16:16 | 2 reacties, praat mee

Het sterfhuisbeleid van de Persgroep

Het sterfhuisbeleid van de Persgroep

Het leek al te mooi om waar te zijn. Belgen die met een zak met geld nieuw leven in de huis-aan-huiskranten zouden stoppen. Na jarenlang bezuinigingen van (in dit geval) Wegener zouden er weer mogelijkheden en investeringen zijn, zo werd eind 2015 op de Rotterdamse redactie van de weekkranten bekend. Laatste wijziging: 9 februari 2017, 16:28

Dit artikel wordt met je gedeeld door NVJ-lid Marjolein Slats. Ook lid worden?

Meestal, als iets te mooi lijkt om waar te zijn, kun je het beste zeer argwanend zijn. In het geval van de Persgroep was dat zonder meer het geval. De Belgen zagen zogenaamd toekomst in hyperlokale media en onder leiding van Jan van Dun, de zwager van directeur Christan Van Thillo, zou het gaan gebeuren.

Die toekomst zag er ongeveer zo uit: Redacties kregen te horen geen nieuws meer te mogen brengen, of althans alleen ‘goed’ nieuws. Hard nieuws hoorde bij de dagkranten. De weekkrant moest zich richten op ‘menselijke’ verhalen zoals het pasgeboren geitje op de kinderboerderij. Instructies werden braaf opgevolgd en langzaamaan verloren de kranten aan urgentie en uitstraling.

De verkoopafdeling, die de krant van inkomsten moet voorzien, werd ondertussen stevig ingekrompen. Onder de werkdruk bezweek de ene na de andere advertentieverkoper. Waar je vroeger één iemand in een gebied had die nauw contact onderhield met de ondernemers, ontstond nu een grote kloof tussen het gebied en de verkoper.

Je hoeft geen salesgenie te zijn om te verzinnen wat dat met de inkomsten van de krant doet. De krant wordt steeds meer een ‘ditjes-en-datjes-katern’ en het persoonlijke contact valt weg. En dan verbazing veinzen als de inkomsten uit advertenties minder worden.

In de tussentijd werd gescout naar potentiële freelancers voor de dagkranten tussen de grote poule van lokale schrijvers, ondertussen hamerend op het belang van (gratis) ‘meeschrijvers’ voor de huis-aan-huiskranten. Verkopers moesten al hun contacten vanaf dat moment centraal laten verlopen, zodat een mooie database ontstond van potentiële klanten.

Een collega van mij vermoedde het al: ze melken ons langzaam uit, en als er niets meer over is kunnen we naar de slachtbank. Welnu, precies dat is gebeurd. De wereld is hard en zaken zijn zaken, maar de uitholling van de regionale journalistiek treft mij regelrecht in het hart.

Vooral omdat ik niet geloof dat er geen toekomst is voor regio-kranten. Niet alles gebeurt online, dat weten we allang. Als ze het écht hadden geprobeerd en het was niet gelukt dan had ik het kunnen geloven. Maar dit lijkt een vooropgezet plan om de regionale markt op advertenties nagenoeg te monopoliseren, met enkel oog voor de inkomsten uit advertenties. Een sterfhuisconstructie, zonder visie of oog voor de lange termijn. Zo’n actie getuigt van slecht werkgeverschap en een minachting voor journalistiek, getuige ook hun notoir lage tarieven. (Ik schrijf sinds een aantal weken voor het AD Rotterdams Dagblad, voor 13 cent per woord. Ter vergelijking: NRC betaalt 37 cent.)

In mijn jaren als correspondent voor De Havenloods en eindredacteur van Groot Vlaardingen heb ik gemerkt hoe belangrijk regionaal nieuws is voor het gevoel van gemeenschapszin. Dat valt straks weg als elke kwaliteit verdwijnt. De meeste kranten werden al door slechts één eindredacteur gemaakt, met een minimaal budget voor freelancers. Twee derde van deze eindredacteuren vervalt, maar de kranten blijven. Wat betekent dat voor de toekomst? Groot Vlaardingen wordt bijvoorbeeld vanaf volgende week gevuld door het ANP. En mogelijk zal op den duur een freelancer zich over de titel ontfermen. Dit betekent in de praktijk de finale uitholling van de krant ten faveure van advertentie inkomsten voor het concern met de lezer en de journalist als slachtoffer.

Ik heb zelf alles geleerd bij de huis-aan-huiskranten. Veel journalisten die ik ken zijn op die manier begonnen. Die mogelijkheid om klein te beginnen en door te groeien is straks weg, zonder vaste eindredacteuren en een krant die gevuld wordt door onderbetaalde freelancers en ‘meeschrijvers’. De wereld is met dit nieuws voor mij een stukje cynischer geworden en de boosdoener heeft wat mij betreft een naam: de Persgroep.

Tara Lewis (1986) is freelance journalist en schrijft voor NRC Handelsblad, VPRO-gids en AD Rotterdams Dagblad. Ze studeerde Geschiedenis en Communicatie en woont in Rotterdam.

Tip de redactie

Logo Publeaks Wil je Villamedia tippen, maar is dat te gevoelig voor een gewone mail? Villamedia is aangesloten bij Publeaks, het platform waarmee je veilig en volledig anoniem materiaal met de redactie kunt delen: publeaks.nl/villamedia

Praat mee

2 reacties

H.C. Bergman, 9 februari 2017, 17:20

Persgroep was al eerder eigenaar van een aantal huis-aan-huis bladen in oa Alphen, Woerden, Gouda, Dordrecht, Rotterdam die in 2010/2011 door Wegener werden overgenomen en daarna nagenoeg allemaal overboord gekieperd ten faveure van de eigen titels. Het overgenomen personeel werd ‘aangelijnd’ of anders (meestal) ‘achtergelaten’ zoals dat eufemistisch werd omschreven in interne communicatie. Wat een koude geldbeluste organisatie was dat! Moest ik als eindredacteur mijn fotografen vertellen dat we na jaren vast tarief geen inflatiecorrectie gingen invoeren maar juist minder gingen betalen. Redacties werden gecentraliseerd en verloren alle contact met de lokale bevolking. Voortaan moesten freelancers (lees: pensionado’s zonder journalistieke achtergrond) de ogen en oren in het verspreidingsgebied zijn. Persgroep maakte het als nieuwe eigenaar nog bonter maar feitelijk was deze ramkoers al ingezet door Wegener.

Cisca van Bommel, 11 februari 2017, 10:08

Ik ben enkele jaren als journalist en fotograaf freelancer voor Wegenermedia geweest, met name voor De Havenloods en incidenteel Het Stadsblad en IJssel en Lekstreek. In het begin was het nog even leuk, maar de tarieven bedroevend. Voor een artikel van 330 woorden kreeg ik €40,- en voor een foto €10,-, bruto welteverstaan, want daar moesten je eigen kosten nog vanaf. Er werd soms een onkostenvergoeding betaald als je een hele avond bij een raadsvergadering zou moeten zitten, maar daar hield het dan ook mee op. Dat tarief voor een artikel was gebaseerd op het plegen van twee telefoontjes plus een half uurtje typen. Dat je soms voor sommige items een halve tot een hele dag kwijt bent, deed niet ter zake. Van die inkomsten ging dan de helft weer naar de belastingdienst. Collega-journalisten maakten mij soms het verwijt dat ik het vak kapot maakte door voor deze lage tarieven te werken en gelijk hadden ze natuurlijk, maar ik wilde ervaring opdoen en dat krijg je niet door thuis te blijven zitten.
De neergang begon met het inkrimpen van de vaste redacties. tot een rompredactie. Daarna werd een website geïntroduceerd waarop iedereen zijn of haar nieuws en berichten kon plaatsen. Die berichten werden dan na enige stroomlijning online geplaatst en bij geschiktheid in de papieren editie(s). Toen ik in een telefoongesprek met mijn vaste redacteur kenbaar maakte dat ik dat toch wel erg jammer vond en dat ik mij afvroeg wat dan nog de rol van de freelancer zou zijn, kreeg ik als antwoord: “Maar jij kunt ook je artikelen gewoon op die website plaatsen. Ja, we kunnen je daar dan niet voor betalen.” Ammehoela!
De inhoud van het nieuws moest inderdaad ook veranderen. Alléén nog positief nieuws. Dat merkte ik toen ik een artikel vergezeld van goede foto’s over de protesten van de vissers tegen de aanlandingsplicht wilde aanbieden. “Dat was niet positief en was meer landelijk nieuws.” Ze lagen wel in het hart van de stad aan de Holland Amerikakade!
Na de overname door De Persgroep kregen de freelancers een nieuw contract toegezonden dat binnen twee dagen retour moest worden gemaild, vergezeld van kopie id-kaart en een VAR-verklaring. Ik heb alles netjes gemaild, maar verder nooit meer iets gehoord. Mijn redactie wist verder ook niets. Ik heb het er maar bij gelaten, want ik ben niet afhankelijk van die inkomsten.
Het is jammer dat die eens zo mooie Havenloods verworden is tot een nietszeggend reclamekrantje gevuld met advertorials. Na de laatste restyling ziet het er gewoon niet meer uit.

Cisca van Bommel

Colofon

Villamedia is een uitgave van Villamedia Uitgeverij BV

Uitgever

Dolf Rogmans

Postadres

Villamedia Uitgeverij BV
Postbus 75997
1070 AZ Amsterdam

Bezoekadres

Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Factuurgegevens

Villamedia Uitgeverij BV
Johannes Vermeerstraat 22
1071 DR Amsterdam

Contact

redactie@villamedia.nl

Redactie (tips?)

Chris Helt, hoofdredacteur

Marjolein Slats, adjunct-hoofdredacteur

Linda Nab, redacteur

Lars Pasveer, redacteur

Trudy Brandenburg-Van de Ven, redacteur

Rutger de Quay, redacteur

Nick Kivits, redacteur

Sales

Sofia van Wijk

Emiel Smit

Teddy van der Laan

Webbeheer

Marc Willemsen

Vacatures & advertenties

vacatures@villamedia.nl

Bereik

Villamedia trekt maandelijks gemiddeld 120.000 unieke bezoekers. De bezoekers genereren momenteel zo’n 800.000 pageviews.

Rechten

Villamedia heeft zich ingespannen om alle rechthebbenden van beelden en teksten te achterhalen. Meen je rechten te kunnen doen gelden, dan kun je je bij ons melden.