Het sterfhuisbeleid van de Persgroep

Persgroep was al eerder eigenaar van een aantal huis-aan-huis bladen in oa Alphen, Woerden, Gouda, Dordrecht, Rotterdam die in 2010/2011 door Wegener werden overgenomen en daarna nagenoeg allemaal overboord gekieperd ten faveure van de eigen titels. Het overgenomen personeel werd ‘aangelijnd’ of anders (meestal) ‘achtergelaten’ zoals dat eufemistisch werd omschreven in interne communicatie. Wat een koude geldbeluste organisatie was dat! Moest ik als eindredacteur mijn fotografen vertellen dat we na jaren vast tarief geen inflatiecorrectie gingen invoeren maar juist minder gingen betalen. Redacties werden gecentraliseerd en verloren alle contact met de lokale bevolking. Voortaan moesten freelancers (lees: pensionado’s zonder journalistieke achtergrond) de ogen en oren in het verspreidingsgebied zijn. Persgroep maakte het als nieuwe eigenaar nog bonter maar feitelijk was deze ramkoers al ingezet door Wegener.

Ik ben enkele jaren als journalist en fotograaf freelancer voor Wegenermedia geweest, met name voor De Havenloods en incidenteel Het Stadsblad en IJssel en Lekstreek. In het begin was het nog even leuk, maar de tarieven bedroevend. Voor een artikel van 330 woorden kreeg ik €40,- en voor een foto €10,-, bruto welteverstaan, want daar moesten je eigen kosten nog vanaf. Er werd soms een onkostenvergoeding betaald als je een hele avond bij een raadsvergadering zou moeten zitten, maar daar hield het dan ook mee op. Dat tarief voor een artikel was gebaseerd op het plegen van twee telefoontjes plus een half uurtje typen. Dat je soms voor sommige items een halve tot een hele dag kwijt bent, deed niet ter zake. Van die inkomsten ging dan de helft weer naar de belastingdienst. Collega-journalisten maakten mij soms het verwijt dat ik het vak kapot maakte door voor deze lage tarieven te werken en gelijk hadden ze natuurlijk, maar ik wilde ervaring opdoen en dat krijg je niet door thuis te blijven zitten.
De neergang begon met het inkrimpen van de vaste redacties. tot een rompredactie. Daarna werd een website geïntroduceerd waarop iedereen zijn of haar nieuws en berichten kon plaatsen. Die berichten werden dan na enige stroomlijning online geplaatst en bij geschiktheid in de papieren editie(s). Toen ik in een telefoongesprek met mijn vaste redacteur kenbaar maakte dat ik dat toch wel erg jammer vond en dat ik mij afvroeg wat dan nog de rol van de freelancer zou zijn, kreeg ik als antwoord: “Maar jij kunt ook je artikelen gewoon op die website plaatsen. Ja, we kunnen je daar dan niet voor betalen.” Ammehoela!
De inhoud van het nieuws moest inderdaad ook veranderen. Alléén nog positief nieuws. Dat merkte ik toen ik een artikel vergezeld van goede foto’s over de protesten van de vissers tegen de aanlandingsplicht wilde aanbieden. “Dat was niet positief en was meer landelijk nieuws.” Ze lagen wel in het hart van de stad aan de Holland Amerikakade!
Na de overname door De Persgroep kregen de freelancers een nieuw contract toegezonden dat binnen twee dagen retour moest worden gemaild, vergezeld van kopie id-kaart en een VAR-verklaring. Ik heb alles netjes gemaild, maar verder nooit meer iets gehoord. Mijn redactie wist verder ook niets. Ik heb het er maar bij gelaten, want ik ben niet afhankelijk van die inkomsten.
Het is jammer dat die eens zo mooie Havenloods verworden is tot een nietszeggend reclamekrantje gevuld met advertorials. Na de laatste restyling ziet het er gewoon niet meer uit.

Cisca van Bommel