‘Blendle moet freelancers nu gaan betalen’

Daar gaan we weer. Het klinkt leuk, maar het klopt niet. Blendle, eLinea, Myjour verkopen artikelen. Zoals Amazon en Bol boeken verkopen. Als je bij een van die laatste twee een boek koopt, betalen ze daarna de rechthebbende. Degene die het boek aanbiedt moet zorgen dat hij de rechthebbende is, en als dat niet goed geregeld is moet hij zorgen dat het wel goed geregeld wordt. Dat hoeven Amazon en Bol niet te doen, die kunnen dat ook helemaal niet doen.

De rechthebbende op het boek moet vervolgens zorgen dat de schrijver, de vormgever, de corrector, de vertaler, de redacteur betaald worden. De rechthebbende kan de schrijver zijn, een uitgever, of whatever, doet er niet toe. De boekenwinkel is het in ieder geval niet. De artikelenkiosk dus ook niet - een krantenartikelen is in dit verband niets anders dan een heel dun boek.

Blendle, en de andere online kiosken, hebben op dit punt gewoon gelijk. Daar verandert niets aan als er geld in een van de drie, of in alledrie, wordt geinvesteerd. Zoals er bij Bol op dit punt niets veranderde toen het door Ahold werd gekocht - voor 350 miljoen trouwens.

Ik vind dat de vergelijking met fietsendiefstal goed gemaakt kan worden.

De fietsendief verkoopt waar die niet van hem is. Degene die de fiets koopt doet aan heling.

De uitgever verkoopt waar die niet van hem is. Blendle doet aan heling.

Jan-Jaap Heij heeft gelijk, vind ik.

Over de krokodillentranen van de Lirachef:
Bovendien kan Lira beter even de hand in eigen boezem steken. Al twintig jaar doet ze niets voor journalisten die voornamelijk op internet publiceren. Van geen enkel soort medium wordt zoveel overgenomen als van het internet, maar Lira regelt de rechten niet.
Ik zou voortaan helemaal gratis voor de gemeenschap kunnen werken als Lira wel had voorzien in rechtenheffing voor online producties de afgelopen twintig jaar.

Maar je krijgt als freelancer van lira louter geld

Uitgevers die zaten te slapen? Pot verwijt ketel.

Als de uitgever waar verkoopt die ‘niet van hem is’, wat natuurlijk best waar kan zijn, dan lijkt me duidelijk dat daar actie op ondernomen moet worden. De vraag is nu waarom men vindt dat die actie moet zijn dat de digitale Kiosk dan maar de uitbetalingen doet (technisch nog best lastig) dat klinkt mij enigszins opportunistisch in de oren. (Er is blijkbaar ergens geld te halen.) Ik vraag mij altijd af “Waarom sprak men daar eerder dan niet de uitgever en de papier-kiosk op aan?”.

De verklaring voor het feit dat deze vraag ‘nu ineens’ op komt, ligt wellicht in het feit dat Blendle duidelijk maakt dat individuele artikelen geconsumeerd (kunnen) worden. Auteurs vragen zich dan (mijns inziens terecht) af “Hey, hoe wórd ik eigenlijk beoordeeld?”. Blendle schept als het ware enig licht in de ‘black box’ die een krant of magazine voorheen was, waardoor men vragen gaat stellen. Het is niet moeilijk te zien wie er totaal geen belang heeft bij enige kennis over de waardering van individuele stukken. (Hint: dat is niet Blendle en ook niet de auteur van een artikel.)

Ik vind dat we verder moeten gaan op de toon die hierboven is ingezet door R. Koens: Blendle zijn helers, criminelen, die gejatte spullen kopen van dieven, ook criminelen, de uitgevers!
Dat is tenminste constructief, echt iets waar je wat mee kunt als freelancer.
Het zijn allemaal criminelen en als freelancer moet je gewoon helemaal nergens aan meedoen want dan komt het geld vanzelf in zakken tegelijk naar je toe.
Dussssss…

Jan Jaap Hey is consequent, hij herhaalt steeds maar weer diezelfde redenering: Blendle is een kiosk, een kiosk hoeft niets te betalen aan auteurs, de uitgevers zijn rechthebbenden. Het klinkt logisch, maar het klopt niet. Uitgevers bezitten niet alle rechten op de artikelen die Blendle publiceert. En Blendle is geen kiosk,net zo min als een auto een koets met hulpmotor is.
R. Koens herhaalt wat Max Pam ook bij De Wereld Draait Door stelde: wat Blendle doet is heling. Ik zou die woorden zelf niet kiezen, feit is wel dat Blendle inbreuk maakt op het auteursrecht van freelancers en hen daardoor financieel benadeelt.
Peter Olsthoorn beklaagt zich erover dat je als freelancer van Lira alleen maar geld krijgt. Ik begrijp niet goed wat daar mis mee is.
Gyurka Jansen suggereert dat er ‘nu ineens’door Lira actie wordt ondernomen, omdat er bij Blendle geld te halen valt. Dat is onzin. Lira heeft al voor de lancering Blendle geattendeerd op het feit dat er een auteursrechtelijke kwestie speelde. Blendle heeft ervoor gekozen die, in strijd met de auteurswet, te negeren.
Die wet is duidelijk. Vooraf behoort aan een auteur/rechthebbende toestemming te worden gevraagd voor (her)gebruik van zijn of haar artikel. Dat heeft Blendle verzuimd waar het freelancers betreft. Vooraf dient voor dat (her)gebruik een prijs te worden afgesproken. Ook dat heeft Blendle nagelaten. Het gesprek dat daar alsnog met Lira over gevoerd zou worden (te laat, te laat) is door Blendle eenzijdig afgezegd.

‘Vooraf behoort aan een auteur/rechthebbende toestemming te worden gevraagd voor (her)gebruik van zijn of haar artikel.’

Obviously. Dat is niet het punt, en dat weet Kees Schaepman ook wel. Het punt is door wie: door de winkel, of door degene die de spullen in de winkel legt en tegen de winkel zegt (in een getekende overeenkomst): ik mag die spullen bij jou in de winkel leggen. Door die laatste natuurlijk., die moet bij derden gaan vragen: mag ik de spullen die jij hebt helpen maken behalve in een papierwinkel ook in een digitale winkel leggen? Zo nee, dan mogen die spullen niet in de winkel. Dus moet degene die de spullen bij de winkel bezorgd zeggen: oh trouwens, een deel van de spullen mag niet op het schap. Dit, dat, zus en zo. Anders weet de winkel dat niet en denkt de winkel: we moeten alles erin leggen, want dat staat in het contract.

Wat is her nu zo ingewikkeld aan? Ga naar het NUV, zeg: hoor eens even, jullie verkopen spullen door zonder dat auteursrechtelijk goed geregeld te hebben, dat kan niet hoor. Het NUV gaat dan vermoedelijk zeggen: hebben we wel goed geregeld, dat jullie het niet ok vinden is niet ons probleem verder. En dan ga je, als het echt moet, met ze naar de rechter. In zo’n zaak is Blendle net zo min partij als de AKO.

De winkelier - ik volg de redeneertrant van Hey - is er voor hij zijn zaak opende op gewezen dat hij zijn spullen niet zomaar in het schap mocht leggen worden omdat de leverancier er niet alle rechten op bezat. In mijn denken zit de winkelier dan goed fout als hij toch gewoon doorgaat. Door de wijze waarop Hey het beschrijft, begint die winkelier wel erg veel van een heler weg te krijgen.

De winkelier is daarop naar de leverancier gegaan en heeft gevraagd: ‘D’r zijn mensen die vinden dat die spullen niet van jullie zijn, klopt dat?’
‘Nee dat klopt niet, wij mogen leveren’
‘Weet je dat zeker? Zet je daar een handtekening onder, en kunnen we als we klachten krijgen naar jullie doorverwijzen?’
‘Ja’

(ik vat maar even de ook door TPO Magazine ondertekende leveringsvoorwaarden van de online kiosken samen)

Je weet het nooit met rechters en auteursrecht, maar ik denk toch dat een rechter in dit geval zou oordelen dat de winkel al het redelijke heeft gedaan om te voorkomen dat ze gestolen spullen (door) zou gaan verkopen en voor de kwestie: is dit nu diefstal of niet? naar de leverancier zou verwijzen.

Voor de goede orde: ik ben het helemaal eens met de Lira, de NVJ, de FLA of whomever dat de rechten goed geregeld moeten zijn, dat freelancers linksom of rechtsom een vergoeding moeten krijgen voor hun auteursrechten, en dat freelancers waarbij dat niet goed geregeld is hun stukken uit online kiosken moeten kunnen laten verwijderen. Altijd geweest ook. Consequent en zo :-)

Maar de toch al ingewikkelde discussie is niet gediend met aanhoudend pissen tegen de verkeerde boom. Niets verhindert jullie om al het bovenstaande bij uitgevers dan wel hun branchevereniging op de mat te deponeren.

Met “nu ineens” bedoel ik overigens niet *nu* als in, laatste kwartaal 2014, maar “bij de lancering van Blendle”. Hoewel het wellicht opvallend is dat hetzelfde nu weer extra gevoed wordt, nu er daadwerkelijk een investering is. (Vandaar “is er nu geld te halen”)

Laat ik, in navolging van Jan-Jaap (wij spreken dit echt niet met elkaar af, trouwens) ook duidelijk maken dat ik het natuurlijk eens ben met het feit dat rechthebbenden gewoon betaald moeten worden, dat rechten goed geregeld moeten worden, etc.

Mijn verwondering betreft (dus) aan de ene kant “waarom nu”: werd er eerder nooit gewezen op het aanboren van eventuele nieuwe ‘papieren’ verkooppunten? (Wellicht zegt u “maar dat is niet aan de orde, die oplages dalen alleen maar, in plaats van dat men mij méér verkoopt.”)
Ik heb dus de indruk dat nu er de mogelijkheid is (die is er dus maar heel beperkt, maar da’s technisch) men ook wel eens wil weten hoeveel een artikel nu eigenlijk bedraagt aan een blad. Vind ik trouwens op zich heel nuttig om te weten, daar zal overigens niet elke auteur blij van worden, als blijkt dat de eindafrekening 0 is.

Het tweede aspect van “Waarom nu Blendle?” is de andere vraag die Jan-Jaap hier aanhaalt; waarom is die vraag niet op eenzelfde manier hoog opgespeeld bij diegenen die al die artikelen doorspelen? Zelfs als je vindt dat Blendle de heler is van gestolen waar, dan vind ik het vreemd dat de dief niet het eerste aanspreekpunt is. Daar krijg ik toch een beetje het gevoel bij dat men die dief eigenlijk te vriend wil houden.
Nee, nu moet Blendle maar eens gaan betalen. Nee, die uitgever zou die artikelen niet door moeten zetten, en/of op afspraak een juiste vergoeding voor naar rato van extra inkomsten moeten betalen.

Als we dan toch naar ‘horseless-carriage’ gaan verwijzen, dan zijn dief en heler overigens natuurlijk ook geen goede metafoor, natuurlijk. (Er is niets weg, om maar een aspect te noemen.)
Daaruit volgt dat het moeilijk is te bepalen wat(hoeveel) de ‘geleden verliezen’ voor een rechthebbende zijn. Maar enfin, dat is ook niet de kern van de zaak; dat is de auteursrechtenkwestie en wie dat wel of niet moet oplossen. (En dat dat netjes geregeld zou moeten zijn, dat vinden we allen, denk ik wel.)

De hele grote olifant in de kamer is trouwens ook heel interessant. Stel, via een van onze oplossingen (magazine/krant, danwel Blendle) komen we tot betalingen voor de doorplaatsingen, aangevuld met het weren van de artikelen van de auteurs die geen trek in doorplaatsing hebben.
Dat gaat de hele opzet van kranten slópen als Blendle een succes wordt. Ik weet niet of dat wel of niet goed is, eerlijk gezegd, maar als jouw artikel niet gekocht wordt, ja, dan krijg je natuurlijk lekker die opdracht nooit meer. Een papieren krant verbergt heel veel; wordt dat recept nu wel of niet goed gelezen, en hoeveel geld is dat de lezer nu waard? Misschien wel helemaal niets, misschien wel heel veel meer dan een stuk onderzoeksjournalistiek.
Bovendien zou ik als opdrachtgever ook snel geneigd te zijn om te zeggen “Wil je het niet doorplaatsen? Dan weten we dus minder van de lezersinteractie met jouw stuk, gaat je prijs wel naar beneden, dus”.
Dat heeft echt enorme consequenties waar we de komende jaren nog wel wat opiniestukjes over gaan zien.
Staat buiten deze auteursrechtendiscussie, maar is wel een consequentie van hetzelfde, namelijk; de mogelijkheid tot snel doorplaatsen én de analyse van die stukken.

Dus, al was het maar omdat ik zo zoetjes aan wel benieuwd begin te worden naar het antwoord: waarom gaan jullie met deze kwestie niet gewoon naar het NUV? Als ik het allemaal goed begrijp zijn de gesprekken in aantocht. Waarom wachten jullie niet op de uitkomst daarvan? Waarom op zoveel mogelijk plekken tegelijk openlijk gaan mopperen over een online kiosk omdat die een afspraak wil verzetten? Waarom alleen in het openbaar mopperen op een van de drie kiosken? Als er met de andere twee wel afspraken zijn gemaakt, hoe verhouden die zich dan tot de leveringsvoorwaarden en tot het standpunt van uitgevers dat de rechten van hen zijn en ze wel degelijk mogen leveren aan online kiosken?

En dus, zou ik bijna zeggen. Moet u of meegaan in het heel scherpe “Maar Blendle is een kiosk, en vraag je ook meer geld als de krant in meer kiosken komt?” of u gaat bij de opdrachtgever en Blendle samen (ik polder het even naar ‘beide’) heel hard pleiten voor een individueel beloningssyteem waarmee de hele gedachte achter “1 uitgave” onderuit wordt gehaald en het gevolg is dat er een andere dynamiek van opdrachten geven en krijgen zal uitkomen op den duur.

Allereerst: vanuit het perspectief van Lira is Blendle geen kiosk. Er is hier sprake van een nieuwe vorm van publicatie en daarvoor is auteursrecht verschuldigd, te betalen door degeen die herpubliceert. te Dat geldt ook voor andere vormen van herpublicatie, waarbij ook wel eens vergeten wordt dat daarvoor instemming vooraf is vereist van de rechthebbenden. Dat leidt dan tot gesprekken, waarbij Lira voor de rechthebbenden alsnog een overeenkomst afsluit. Als dat niet lukt, volgt uiteindelijk de stap naar de rechter. De uitgevers volgen trouwens diezelfde weg voor het deel van de auteursrechtgelden waar zij aanspraak op maken. Wie Lira volgt, kan zien dat het beleid daarin consequent is. De schijnwerper staat nu op Blendle en dat verdient het ook, als innnoverend initiatief. Maar wat Lira betreft is het beleid niet anders dan in andere gevallen. Wat wel afwijkt is dat Blendle wél met uitgevers heeft gesproken, die een percentage van de omzet heeft toegezegd, en nu tegen de freelancers zegt: ‘Los het maar op met de uitgevers’. Het zou allemaal een stuk eenvoudiger zijn geweest als Blendle voor de lancering eerst alles goed op orde had gebracht en ook de zaken voor freelancers geregeld zou hebben.

‘Er is hier sprake van een nieuwe vorm van publicatie en daarvoor is auteursrecht verschuldigd, te betalen door degeen die herpubliceert.’

We moeten maar hopen dat de rechter, waar het uiteindelijk vast wel een keer gaat eindigen, dat perspectief afwijst dan, en de problematiek legt waar die hoort: tussen opdrachtgever en opdrachtnemer.

Ik weet niet wie Hey met ‘we’ bedoelt, ik hoor daar in ieder geval niet bij. De vervulling van Hey’s wens zou betekenen dat de uitgevers een volledig monopolie krijgen over wat er gebeurt met het geestelijk eigendom van hun auteurs. Zelf wil ik, los van de vergoeding, nog wel iets te zeggen blijven houden over wat er met mijn artikelen gebeurt en waar die gepubliceerd worden

Nope. Het zou precies het omgekeerde betekenen, namelijk dat er tussen opdrachtgever en opdrachtnemer meer duidelijkheid wordt afgedwongen over waar rechten liggen, wat er voor een eventuele overdracht betaald moet worden, wanneer die overdracht plaats vindt, onder welke voorwaarden en voor hoe lang, wat er bij zo’n overdracht van rechten wel en niet is toegestaan, of zo’n overdracht verplicht is of niet. Etc. Etc. Die duidelijkheid is er nu niet. Dat is een van de redenen dat de handelwijze van de Lira zo schadelijk is: die belemmert de oplossing van het probleem op de plek waar het opgelost moet worden. Jullie grijpen het goede moment aan om de juiste discussie te voeren - met de verkeerde mensen. Waardoor degenen die je wel aan zou moeten spreken blijven wegkomen met a) rare rammelcontracten die b) noch op de redactionele werkvloer noch bij freelancers in goede aarde vallen waardoor ze c) vaak niet ondertekend worden (of kwijt raken, of whatever) en er d) dus veel te weinig duidelijkheid is over van wie een artikel na publicatie nu eigenlijk is en wie er wat mee mag doen en wanneer.

Dat is allemaal niet eenvoudig op te lossen, maar je moet ergens beginnen. Dus nogmaals (terechte eerdere opmerking van Blendle ook): in de onderstaande discussie hebben jullie het, in het belang van auteurs en in het belang van algehele duidelijkheid, met het NUV opgelost en zijn jullie - far as I know - niet gaan piepen bij sites die digitale of papieren boeken verkopen. Waarom zou je het bij dunne boeken op een andere manier op willen lossen dan bij dikke boeken?

http://www.gau.nuv.nl/beleidsonderwerpen/lira.12785.lynkx

Waar je iets aan moet doen, althans voor de mensen die dit soort dingen via jullie willen regelen, en ik citeer maar even, is dit:

‘Diezelfde uitgevers, waar Klöpping en Blankesteijn overigens voor zij begonnen wél een deal mee sloten, proberen intussen met wurgcontracten hun freelancers te dwingen al hun rechten aan hen over te dragen.’

Kees schrijft: “Peter Olsthoorn beklaagt zich erover dat je als freelancer van Lira alleen maar geld krijgt. Ik begrijp niet goed wat daar mis mee is.”

Hij negeert mijn bodschap daarboven. Deze zin was niet af en moet luiden: “Maar je krijgt als freelancer van Lira louter geld voor artikelen in print.”
Of: 20 jaar lang niets van Lira voor rechten van alom overgenomen internetpublicaties, en nu ineens wel bij Blendle aankloppen.
Jan-Jaap heeft gelijk, vind ik.

Beste Peter,

Ik kan helaas geen woorden lezen die niet zijn opgeschreven. Mijn excuses daarvoor. Overigens krijg ik de indruk dat je Lira niet al te nauwgezet volgt. Recent nog sloten wij bijvoorbeeld een overeenkomst met de Koninklijke Bibliotheek over de kranten die zij digitaliseren en wij wachten op een rechterlijke uitspraak over het RAL dat zonder freelancers vooraf te raadplegen artikelen op zijn site zette. Om maar eens twee (van de vele) zaken te noemen waarbij Lira geld int, of via de rechter probeert te innen, voor freelancers. Dat gebeurt dus aantoonbaar ook als het niet om print gaat. En als het lukt dat geld te innen, wordt het keurig uitgekeerd.
Beste Jan-Jaap,
Ik vrees dat wij principieel van mening verschillen. Ik behoud als freelancer graag zelf enige zeggenschap over mijn rechten. Niet voor niets zijn die rechten uitdrukkelijk in de huidige wetgeving geregeld.

Als jullie emails van Blendle net zo slordig lezen als reacties op je discussiestukjes snap ik wel dat mensen geen zin hebben in een vergadering.

Want uit werkelijk helemaal niets in mijn woorden zou je hebben op kunnen maken dat dat ik vind dat freelancers dat recht niet zouden hebben.

Dat er een organisatie is die voor freelancers die dat willen die rechten beheert, daar snap ik het nut ook wel van.

Wat ik wel vind is dat jullie een terechte discussie proberen te vervuilen met een oneigenlijke argumentatie, namelijk dat een winkel eigenlijk een knipselkrant is. Jullie innen afdrachten bij bibliotheken, soit. Jullie innen geen rechten bij de AKO, en dat heeft een reden. Diezelfde reden is van toepassing op online kiosken.

Zo leiden jullie af van waar het in dit verband werkelijk om gaat, namelijk dat de afspraken tussen uitgevers a) niet, b) niet goed en voor zover a en b niet gelden c)) vaak unfair zijn geregeld.  Nogmaals: ga daar wat aan doen, en ga dat bij het goede loket doen.

Als in een discussie een van de participanten begint te roepen dat de ander niet luistert, of zijn reacties niet zorgvuldig leest, gaat meestal de aardigheid er af. Peter Olsthoorn was in zijn wiek geschoten omdat ik woorden die hij vergat op te tikken niet gelezen had. En Jan Jaap Hey verwijt mij dat ik slecht lees. Ik kan hem gerust stellen: ik doe werkelijk mijn best. Het zou kunnen dat ik zijn redenering niet kan volgen, dat is iets anders. Hij blijft Blendle vergelijken met AKO. Daarover hebben wij een verschil van inzicht, dat schreef ik al eerder. Als Blendle inderdaad niet meer was dan een krantenverkoper/kiosk, dan is er wat Blendle betreft voor Lira inderdaad geen vuiltje aan de hemel. Dan was deze hele discussie ook niet nodig omdat daarover niets met uitgevers besproken hoeft te worden. Als freelancer overleg ik ook niet met een uitgever of hij zijn publicaties bij een supermarkt of bij een boekhandel in het schap wil leggen. Maar, nogmaals: in mijn ogen is Blendle geen kiosk en is hier sprake van een heruitgave. Als freelancer behoud ik graag het recht om over heruitgave te beslissen. Dat recht is ook wettelijk vastgelegd. En dat recht geeft ik liever niet volledig in handen van een uitgever. Als iemand een artikel van mij uit, bijvoorbeeld, Vrij Nederland zonder toestemming en zonder vergoeding opnieuw publiceert, dan spreek ik daar niet de Weekbladpers (de uitgever van Vrij Nederland) op aan maar de uitgever van die nieuwe publicatie. De Koninklijke Bibliotheek is trouwens een aardig voorbeeld. Die digitaliseert krantenarchieven en betaalt daarvoor een vergoeding aan Lira, dus uiteindelijk ook aan mij. Terecht. Want de KB is ook al geen kiosk.

Ik doelde hierop, qua niet lezen:

‘Beste Jan-Jaap,
Ik vrees dat wij principieel van mening verschillen. Ik behoud als freelancer graag zelf enige zeggenschap over mijn rechten. Niet voor niets zijn die rechten uitdrukkelijk in de huidige wetgeving geregeld.’

Anyway, Ik zou haast zeggen: doe nou maar een proefproces, dan kan de rechter uitmaken wat de status van die kiosken is en hoeft de discussie niet elke drie maanden over :-)

Het zou inderdaad mooi zijn als dit definitief geregeld wordt. Zijn we het uiteindelijk toch nog eens.

Ik ben blij dat je aan mijn kant staat, B. Brussen. Samen kunnen we dat verderfelijke Blendle aan!

Heeft Lira hier een jurist naar laten kijken?

En nog interessanter: wat vond die jurist ervan :-)

Voorop gesteld: ik ben geen freelancer. Maar wanneer ik de bovenstaande discussie lees, blijf ik hangen in reactie 9 van JJ Heij: De winkelier is daarop naar de leverancier gegaan en heeft gevraagd: ‘D’r zijn mensen die vinden dat die spullen niet van jullie zijn, klopt dat?’
‘Nee dat klopt niet, wij mogen leveren’
‘Weet je dat zeker? Zet je daar een handtekening onder, en kunnen we als we klachten krijgen naar jullie doorverwijzen?’
‘Ja’
Dat is toch wel raar. Als journalist, maar ook als ondernemer en mens, moet je dan toch wederhoor toepassen. Dat is in dit geval je verantwoordelijkheid als ‘winkelier’. Dus praten met die andere partij Lira. En juist niet die afspraak afzeggen. Daardoor blijft Blendle in gebreke. Blendle heeft als kiosk de onderzoeksplicht om te bekijken dat het geen economisch delict begaat door geheelde waren aan te bieden. Blendle neemt voorzorg niet. Dat is een verwijtbare keuze, die overigens niets zegt over de vraag of de bewuste artikelen ‘geheeld’ zijn. artikelen

aanvulling: De eigenaar van een pandjeshuis dat gestolen waar verkoopt, is strafbaar. Bij herhaalde overtreding kan de winkel worden gesloten.

Zo is het maar net. En als je de bovenstaande vragen bij je leveranciers neerlegt en die antwoorden daarop als bovenstaand, dan is aan je onderzoeksplicht voldaan. Lijkt mij zo, ook juridisch, maar er gaat vast eens een rechter komen die dat uit gaat maken.

Als een rookworstenleverancier naar Ahold stapt en zegt: ‘Die worst is niet van Unilever, die is van mij’, dan is het niet zo vreemd dat Ahold zegt: ‘Doet u eerst eens Unilever bellen dan, want die denken daar nogal anders over, die zeggen dat ‘ie van hun is - en laat maar weten wat eruit komt.’

Volgens mij begrijp je de pointe niet JJ. Als je geen zekerheid hebt over de eigenaar van de waren die je in je winkel doorverkoopt, dan heb je de plicht dat eerst te onderzoeken voordat je gaat verkopen. Het simpelweg vragen aan de (malverserende) leverancier is niet voldoende om je te ontslaan van die onderzoeksplicht. De dief die gestolen waar levert aan het pandjeshuis, zegt desgevraagd toch ook dat het spul niet gestolen is…

Beste Peter Louwerse, Lira is wel goed, maar niet gek. Er heeft wel meer dan één jurist naar gekeken, wat dacht je?

Beste Rob, ik begrijp de pointe prima. Als iemand zegt: die spullen die je van de leverancier hebt gekregen, die zijn niet van de leverancier, dan vraag je daarna aan de leverancier: zeg, zijn die spullen van jou? Als de leverancier dan ja zegt, in een getekend contract, dan kunnen er wel mensen zijn die zeggen dat de leverancier liegt, maar dat betekent nog niet dat die mensen dan ook gelijk hebben. Dus dan zeg je: ga eerst eens onderling overleg doen, dat is aanzienlijk handiger want wij weten als winkel niet wie er gelijk heeft.

Maar uiteindelijk is het bijzaak. Het gaat erom om of kiosken winkels zijn of knipselkranten. In beide gevallen horen er tussen opdrachtgever en opdrachtnemer nette overeenkomsten te zijn over het al dan niet overdragen van rechten. Maar als kiosken winkels zijn, heeft de Lira er verder niets mee te maken, zoals ze dat bij verkoop in de AKO ook niet heeft.