Het Stan Huygens Journaal gaf Willem Kool een leven vol verrassingen
Het is een gebeurtenis die Willem Kool (66) altijd is bijgebleven: toen het Brabants Dagblad hem als ‘jong gastje’ naar een diner voor hoogwaardigheidsbekleders stuurde, zag hij de genodigden wachten voordat ze het restaurant binnen gingen.
‘Ze wilden niet naar binnen totdat Stan Huygens er was. Ik had toen geen idee wie dat was. Totdat ik zag dat een journalist van De Telegraaf mee naar binnen mocht en bij de andere gasten aan tafel zat. Terwijl ik niet verder kwam dan het afzetlint. Toen ik de dag erna in het Stan Huygens Journaal las wat er tijdens het diner allemaal gezegd was, wist ik: dat wil ik ook.’
Jaren later kwam die wens uit. In 2005 kreeg Kool de kans om de leiding over de beroemde societyrubriek van De Telegraaf over te nemen. Hij was er zelfs zes jaar eerder al voor gepolst. ‘De twee hoofdredacteuren en vijf adjuncten van De Telegraaf schreven in 1999 allemaal op een briefje wie hun ideale kandidaat was om het Stan Huygens Journaal over te nemen van Thomas Lepeltak. Op alle briefjes stond mijn naam.’
Dat Kool niet al in 1999 de nieuwe Stan Huygens werd, kwam doordat Lepeltak helemaal nog niet van plan was om te stoppen. ‘Ik zat in die tijd eigenlijk vooral te wachten op die nieuwe baan, maar die kwam maar niet.’ Na anderhalf jaar was Kool dat wachten en zijn baan als politiek verslaggever zat en werd hij correspondent in Groot-Brittannië en Ierland.
Nadat Thomas Lepeltak in 2003 met vervroegd pensioen ging en Sjuul Paradijs het Stan Huygens Journaal twee jaar voor zijn rekening had genomen, nam Kool alsnog de societyrubriek over. ‘Dat was het begin van een leven vol verrassingen. Je maakt werkweken van 70 tot 90 en soms wel 100 uur. Dan kun je wel zeggen dat je een groot deel van die uren etentjes bijwoont, maar dan ben je toch aan het werk en op zoek naar nieuws. En soms zit je naast iemand die echt geen tekst heeft. Als je zes uur lang zit te trekken aan een dood paard, dan duurt je avond heel erg lang.’
Het Stan Huygens Journaal was Kool op het lijf geschreven. Demissionair minister-president Mark Rutte stelde eens dat het niet moeilijk was om Kool net iets teveel te vertellen. ‘Je zit vaak aan de hoofdtafel en moet meepraten. Dat vereist niet alleen veel kennis van zaken, maar ook een bepaalde innemendheid. En dan vergeet men soms dat je er als journalist zit.’
Kool, die benadrukt dat hij gesprekspartners nooit van tevoren liet lezen wat hij opschreef, vierde het einde van zijn tijd bij het Stan Huygens Journaal in stijl. De laatste week van zijn dienstverband nam hij afscheid met een reeks door sterrenkoks bereidde lunches. Die werden hem aangeboden door het culinaire samenwerkingsverband Alliance Gastronomique als dank voor alles wat hij voor de horeca had gedaan. ‘Ik wilde een feest geven voor duizend man. We hadden Huis ter Duin zelfs al afgehuurd. Maar door de coronamaatregelen kon dat niet doorgaan.’ Bij de laatste van die lunches werd Kool benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau.
Nu het erop zit, verwacht Kool geen groot zwart gat. ‘Door het coronavirus ga ik ook niet ineens van een leven vol feestjes naar niets. De afgelopen anderhalf jaar waren er al heel weinig evenementen, waardoor ik rustig heb kunnen terugschakelen van de vijfde naar de eerste versnelling. En ik had ook een leven voor het Stan Huygens Journaal. De laatste jaren was ik altijd aan het werk en daardoor heb ik op sociaal vlak veel gemist. Dat ga ik nu inhalen. Op sociale media blijf ik onder de hashtag #lifeiskool verslag doen van wat ik meemaak. En ik verheug me erop dat ik eindelijk weer eens Engelse detectives kan kijken.’
Praat mee