Het lokale sufferdje

‘Opletten! Anders beland je straks bij ‘het lokale sufferdje’. De schrik zat er goed in. Mijn docent journalistiek had gelijk. Wie wil er nou later op een stoffige redactie stukjes tikken over het nieuwe moestuintje van meneer Van der Plas? Verslag doen van aanslagen in Turkije, een reportage maken over vluchtelingen in Syrië en een gelekt onderzoeksrapport onder de neus van een van de ministers duwen. Dat zijn de doelen die je moet stellen! Als journalist heb je het pas echt gemaakt wanneer je naam onder een artikel op de voorpagina van de Volkskrant staat of wanneer je als oorlogsverslaggever aanwezig bent bij een ziekenhuis, net nadat deze gebombardeerd is. Alleen de mislukte journalisten komen op de redactie van het lokale sufferdje terecht.

In 2011 begon ik mijn opleiding aan de Hogeschool voor Journalistiek in Utrecht. Grote namen pronkten bovenaan mijn wensenlijstje. Zo had ik onder andere in mijn hoofd dat ik voor de Volkskrant wilde werken of voor de LINDA. Oké, ik kon wel een stage doen bij bijvoorbeeld de regionale krant in mijn omgeving, leuk voor mijn ouders. Daarna wilde ik toch echt wel grote namen interviewen en met de een na de andere primeur op de voorpagina van een landelijke krant staan. Na twee jaar verdween mijn ambitieuze lijst in de prullenbak. De ambities bleven. Maar mijn wensen waren 180 graden gedraaid.

Nadat ik voor een schoolopdracht een blog over mijn eigen dorp was gestart, Dit is Katwijk, was ik om. Mijn passie bleek niet te liggen bij grote, landelijke nieuwsberichten maar bij de kleine, dagelijkse strubbelingen van dorpelingen. Ik leerde mijn dorp op een andere manier kennen. Achter elk deurtje zit een verhaal daar ben ik van overtuigd. Woest op de deur bonken en vragen of ze nog een nieuwtje hebben werkt alleen niet. Je moet de mensen leren kennen om te weten wat er speelt in het dorp. Katwijk heeft een hechte gemeenschap. Wanneer je uit een naastgelegen gemeente komt ben je al een ‘vreemde’. De Katwijkers hebben iets eigenwijs wat mij blijft boeien. Ze zijn nieuwsgierig en wanneer er een helikopter overvliegt willen ze per se weten waarom en waar hij naar toevliegt. Daarnaast zijn ze geïnteresseerd in elkaar. Of het nou gaat om de benedenbuurman die onlangs is opgepakt met een wietplantage of om een oude Katwijker die vertelt over zijn werk van vroeger. Ze willen alles weten. Ik ken geen enkel ander dorp dat vergelijkbaar is en dat maakt het zo leuk. Ze blijven mij verbazen. Dat mijn eigen dorp zich toevallig erg onderscheidt van andere dorpen is voor mij dan ook een gelukje.

Ik besloot mij meer te richten op regiojournalistiek en freelancete voor enkele, zoals mijn docent nog zou zeggen, lokale sufferdjes. Toen ik de oproep ‘journalist gezocht’ van Alles over Katwijk zag, reageerde ik meteen. De website bestaat al sinds 1997, maar tot eind 2014 werd deze alleen als hobby bijgehouden. Daar moest verandering in komen.

We wilden dé nieuwswebsite worden van Katwijk, niet alleen door achter elkaar nieuws te pompen maar ook door ‘ontspannen’ content te plaatsen. We verzonnen rubrieken gericht op de interesses van de Katwijkers en hielden het simpel. Geen ellenlange teksten, een rustige lay-out en geen schreeuwende banners. Alles over Katwijk heeft een rustige uitstraling. Beeldmateriaal speelt een belangrijke rol. We plaatsen bijvoorbeeld geen artikelen zonder een goede foto en we zijn dit jaar begonnen met het produceren van video-items. Daarmee onderscheiden we ons van de rest.

Nadat bekend werd dat in een wijk drie flats gesloopt moesten worden en de bewoners daarom uit hun huis moeten, schreef elke krant hier natuurlijk over. De een na de andere verdrietige bewoner werd geïnterviewd. Dat deden wij ook, maar dan op camera. Die verdrietige bewoner zit dan ineens bij de lezer thuis. Je leest niet alleen dat ze een brok in haar keel heeft maar je ziet en hoort het ook. In een dorp kent iedereen elkaar al is het alleen al van gezicht. Dan is het al snel: ‘Ik zag jullie Gijsbert zijn vriendin nog op Facebook. Wat erg dat ze uit haar huis wordt gezet!’ Video-items komen veel meer binnen bij mensen. De nieuwe crossmediale website bleef niet onopgemerkt. De likes (en dus eigenlijk volgers) van onze Facebookpagina verdubbelden van 2500 naar 5000 in ongeveer zeven maanden. We hadden een week waarin we 200.000 personen bereikten. Gemiddeld bereiken we nu 30.000 personen in een dorp van 65.000 inwoners. Dat geeft wel een kick vooral omdat we nog geen heel jaar bezig zijn.

Ondanks de progressie en het succes, rijden we nog steeds niet in een nieuwe BMW door het dorp. Een goed verdienmodel blijft lastig. Die BMW hoeft voor mij niet, al zou het natuurlijk wel leuk zijn, maar loon krijgen voor het aantal uren wat we er in steken moet haalbaar zijn. De bezoekers hebben we. De juiste adverteerders vinden blijft moeilijk in deze tijd en de concurrentie is groot in Katwijk. Eén omroep, vier belangrijke nieuwswebsites en er vallen in één week minstens vijf verschillende krantjes met Katwijks nieuws in de brievenbus. Ik word er gek van. Allemaal met vergelijkbaar nieuws en dezelfde adverteerders. We vissen in dezelfde vijver waardoor we het allemaal moeilijk hebben. We werken met een klein budget en een klein team waarvan enkele vrijwillig. De kwaliteit van de content is daardoor af en toe te laag. We kunnen nog geen mensen fulltime op de redactie zetten waardoor we soms persberichten plaatsen die ik liever wat meer inhoudelijk zou willen behandelen. Berichten van de Gemeente Katwijk bijvoorbeeld. Leuk een persbericht over een nieuw zwembad, maar wat moet daar bijvoorbeeld allemaal plaats voor maken? De waakhondfunctie van de journalist gaat achteruit wanneer deze geen tijd heeft of betaald krijgt, en dat is nu vaak het probleem bij regiojournalistiek. We willen de onderzoeksrapporten en raadstukken induiken, we willen overal bij zijn en we willen ons verder ontwikkelen. Het krappe budget maakt het ons echter heel erg moeilijk.

De enige oplossing die ik nu zie is samenwerken. Weg met die versplintering. We moeten de krachten bundelen en één sterk merk aan de lezers aanbieden. Een website voor het laatste nieuws, een krant voor de verdieping en daarnaast nog een omroep. Niet drie keer hetzelfde persbericht maar ‘eigen nieuws’ met meerdere invalshoeken op verschillende manieren gepresenteerd. Dat is niet makkelijk. Eén keer in de week met elkaar om de tafel zitten heeft geen zin. Er moet echt constant contact met elkaar zijn. Een intensieve samenwerking dus maar ik denk wel dat dit de moeite waard is.

Werken voor een hyperlokaal platform is hard aanpoten. Je moet creatief, origineel en innovatief zijn, ook al heb je een klein budget. We zijn constant in beweging, letterlijk en figuurlijk. Ik ben trots op wat we tot nu toe hebben neergezet. Dat is echt niet gek voor een ‘lokaal sufferdje’. Bij deze wil ik mijn docent graag uitnodigen om een dagje op de redactie te komen werken. Wie weet leert hij nog wat. En anders weet ik nog iemand die een nieuw moestuintje heeft.