‘Geen spijt van werk­ervaringsplek bij BDU’

Vol goede moed begon ik in 2010 met de opleiding journalistiek aan de Christelijke Hogeschool in Ede. Al snel hoorden we daar dat de banen in de journalistiek niet voor het oprapen liggen. Ik bleef positief, want ik moest tenslotte nog een paar jaar studeren, dus tegen die tijd kijk ik wel weer verder dacht ik toen.

Toen ik in 2014 afstudeerde, begon ik direct met sollici­teren. Wonder boven wonder had ik in twee weken al drie sollicitatiegesprekken, maar telkens kwam het frustrerende antwoord: ‘Je bent te jong. We hebben liever een ervaren iemand.’ Tja, ik kan er ook niets aan doen dat ik op mijn 21e de opleiding, netjes binnen vier jaar, heb afgerond.

Toen ik uiteindelijk een open sollicitatie stuurde aan de BDU, werd ik gebeld met het aanbod van een werk­ervaringsplaats. Ik had er nog nooit van gehoord. Voor 350 euro per maand en een reiskostenvergoeding kon ik daar 32 uur per week aan de slag. Ik zou daar veel kunnen leren en het was een kans om ervaring op te doen. Ik had twee opties: of ik neem dit aan en accepteer dat ik voor weinig geld aan de bak ga, maar wel mijn CV kan uitbreiden óf ik zoek een baan waarvoor ik niet heb gestudeerd, maar waarmee ik wel het minimumloon krijg. Ik koos voor de ervaring, omdat ik niet voor niets vier jaar journalistiek heb gestudeerd. Ik wilde ook zo graag werken en mezelf ontwikkelen in het vak.

Vol enthousiasme begon ik. Ik kwam in een leuk en gezellig team waar ik al snel mijn plek en draai vond. Ik voelde mij wel een stagiair en dat vond ik soms lastig omdat ik tenslotte wel een diploma heb. Dat deed echter niets af aan het feit dat ik het naar mijn zin had. Ik werd snel wegwijs gemaakt in het systeem en de werkzaamheden die ik moest verrichten. Naarmate de tijd vorderde, werden mijn taken uitgebreid en kreeg ik ook meer verantwoordelijkheid. Voorafgaand aan het traject moest ik een aantal leerdoelen opstellen en die werden elke vijf weken geëvalueerd. Een collega werd mijn begeleider en die zorgde voor de juiste taken zodat ik mijn leerdoelen kon verwezenlijken. Ondanks het magere loon, zat ik toch op mijn plek. De dagen gingen snel, voor mij een teken dat ik het naar mijn zin had. Ook heb ik veel geleerd en kwam ik erachter dat de krant als medium mij meer boeide dan ik aanvankelijk dacht.

Maar inderdaad, het loon van 350 euro per maand is nou niet iets om over naar huis te schrijven, al heb ik er nooit over geklaagd, want ik wist het van tevoren. Collega’s zeiden wel eens gekscherend: ‘De man die 1,91 euro per uur verdient’. Omgerekend is het net ietsje meer, maar ik kan er nu wel om lachen. Lastig was het soms wel. Ik woonde nog thuis dus echt grote kosten had ik niet, maar ik wilde heel graag het huis uit. Dat was echter niet mogelijk, want wat kun je met 350 euro beginnen? Ik had gelukkig ook nog een beetje inkomen uit het Persoons Gebonden Budget (ik ben een tijdje begeleider geweest), maar ook dat was niet toereikend. Ik moest gewoon opletten met wat ik uitgaf. Niet gelijk je maandsalaris opmaken aan kleding, uitgaan, bioscoop­bezoeken en dergelijke.

In feite hield ik zelfs nog veel minder dan 350 euro per maand over, want de reiskostenvergoeding die ik kreeg, was lang niet toereikend. Ik moest met de trein en moest zelf bijleggen. Op een gegeven moment ben ik een deel van de reis gaan fietsen, zodat ik minder hoefde te betalen. Later ben ik met mooi weer zelfs helemaal vanuit Veenendaal op de fiets naar Barneveld gegaan, om zo de kosten een beetje te beperken.

Op de woensdag was ik altijd vrij. Die dag was bedoeld om te solliciteren. Daar was ik in het begin hard mee bezig, want ik wilde graag een baan met loon dat hoort bij mijn leeftijd en niveau. Ook zou ik dan verder kunnen met mijn leven en zelf iets opbouwen. Later verslofte dat solliciteren een beetje, want op een gegeven moment zakte de moed mij in de schoenen. In die tussentijd heb ik vaak gedacht: wat doe ik hier? Ik ben gek dat ik voor ‘1,91 euro per uur’ hier werk, terwijl ik deels ook hetzelfde werk doe als mijn collega’s. Er waren ook momenten dat ik dacht: Ik ga naar het uitzendbureau en dan zetten ze mij maar in een fabriek. Maar de motivatie om echt inhoudelijk iets te leren en ervaring op te doen won altijd. Ik merkte dat ik veel leerde, vooruit ging en mezelf ontwikkelde; ook dat gaf de zin om door te gaan.

In de tijd dat ik bij de BDU mijn werkervaringsplaats had, kwam de discussie op gang of dit nu wel mocht; is het uitbuiting? Die vraag heb ik mezelf ook vaak gesteld. Soms dacht ik: ze lachen zich hier kapot, want ik durf toch wel te zeggen dat ik ze veel werk uit handen heb genomen. Ik dacht soms ook: Als ik hier ‘gewoon’ was komen werken, had ik ook al die dingen moeten leren die ik nu geleerd heb. Dat is normaal, dat moet iedereen die begint met een baan. Was daar dan per se een werkervaringsplaats voor nodig? Ik denk het niet, al is het wel zo dat het hier niet ging om het vervullen van een openstaande vacature. Ook heb ik de tijd gehad om alles rustig te leren zonder dat er veel druk op mij werd gelegd.

Uiteindelijk werd mijn harde werken beloond, want er ontstond een tijdelijke vacature die ik mocht vervullen: een halfjaarcontract voor veertig uur per week, dat onlangs weer is verlengd. Het moment dat ik dat hoorde, voelde zo goed. De spijt die ik soms had omdat ik had gekozen voor een werkervaringsplaats verdween. Het ‘waar doe ik het voor?’, veranderde in ‘hier deed ik het voor!’. Waar was ik geëindigd als ik deze stap niet had genomen? Misschien had ik dan een baan die niets met journalistiek te maken heeft en waren die vier jaar studeren voor niets geweest. Ondertussen heb ik weer bijna een jaar ervaring op mijn CV staan. Wat er straks gebeurt, weet ik niet, maar dit heb ik. Ik zeg het eerlijk: het was soms moeilijk, zwaar en frustrerend, maar ik ben er niet slechter van geworden. Wel een stukje wijzer. Misschien ook een stukje armer, maar dat heb ik al weer ingehaald.