Geen excuses

Dat is dus niet helemaal gelukt. Toen ik het bericht hoorde ging ik als een gek op zoek naar mijn eigen dossier. Daar kwam ik, naast wat beroerde artikelen uit mijn eerste jaar, ook een reflectie op een oud interview tegen. Dat interview hield ik met een journalist, wiens naam niet onder reportages mocht verschijnen in verband met zijn veiligheid. Maar hij bleek de afgelopen jaren lang zo anoniem niet, dankzij de FCJ.

De oude website werd diezelfde dag nog gesloten. Een pers¬bericht ging de deur uit. Maar nee hoor, geen mail met excuses en uitleg naar studenten.

Op de website van onze school, Humedia.nl, stroomden inmiddels woedende reacties binnen. Samen met andere gedupeerde studenten deelde ik mijn frustratie: hoe heeft de school dit in godsnaam voor elkaar gekregen? En ook in de kroeg was het onderwerp van gesprek. We waren niet zozeer bang voor de consequenties, maar vooral boos op de school. Niet alleen ik, maar al mijn vrienden hadden er dingen op staan die absoluut niet voor publicatie bedoeld waren. Variërend van persoonlijke problemen, gênant slechte artikelen tot bronnen die anoniem hoorden te blijven.

Op de vraag van een journalist of er nog excuses volgen,  antwoordde de school: ‘Niet aan gedacht.’

Niet aan gedacht? De School voor Journalistiek hoort mij op te leiden tot journalist. Tot iemand die secuur en integer omgaat met zijn bronnen. Hoe kan ik mijn opleiding nog serieus nemen, als de school niet inziet dat er een grove fout is gemaakt?

De verbazing steeg bij het lezen van Hogeschool-magazine Trajectum. FCJ-docent en columnist Ad Franzen schreef ‘dat het allemaal wel meeviel. Er kwamen ten slotte niet echt smakelijke onthullingen uit’. Ik ontplofte! Dat iedereen zomaar allemaal pijnlijke privé-informatie over studenten kon lezen, vind ik behoorlijk onsmakelijk. En dat zoiets niet alleen door de school, maar ook door een docent wordt gebagatelliseerd vind ik vreemd
en schandalig.