Frits van Exter over het heil van rectificaties

De krant doet verslag van een heftig incident in een woonwijk: bij de arrestatie van vier drugsverdachten lost de politie waarschuwingsschoten. ‘“Liggen, nu!”, schreeuwt een agent.’ De verslaggever van de Stentor noemt het een ‘wildwesttafereel’.

De journalist spreekt geschrokken buurtbewoners. Niemand wil met zijn naam in de publiciteit. Het dealen zou, met de komst van seizoensarbeiders, zijn ‘overgewaaid’ uit een nabijgelegen wijk. Een vrouw vertelt dat een van de verdachten even verderop woont. Zij noemt zijn beroep.

Na publicatie wendt een man zich tot de redactie. Omdat hij de enige is, die in genoemde straat woont en dat beroept uitoefent, staat hij nu te boek als drugsdealer, terwijl hij niet eens een van de aangehouden verdachten is. Zijn werkgever had hem er al op aangesproken en hem voorlopig geschorst. De man vreest voor zijn baan en eist rectificatie.

De redactie van de Stentor erkent de fout. De verdachtmaking had de krant nooit zo mogen halen. De krant plaatst een rectificatie, waarvan de tekst is goedgekeurd door de klager. Daarvoor had de journalist de werkgever nog gebeld om de zaak recht te zetten.

De man blijkt niet tevreden; ondanks de rectificatie denken mensen nog steeds dat hij een crimineel is. Hij dient een klacht in bij de Raad voor de Journalistiek.

De fout van de krant staat niet ter discussie. De Raad moet beoordelen of met de rechtzetting ‘de eerdere onzorgvuldigheid in voldoende mate is hersteld’. Alles begint met de erkenning dat je een steek hebt laten vallen. Daar hoort een excuus bij, zeker als de fout vervelende gevolgen kan hebben. En daarop moet overleg volgen over herstel van de schade. Als het een rectificatie wordt, is het goed de tekst voor te leggen en ook duidelijk te maken hoe die gepresenteerd wordt – nee, niet over de volle breedte van de voorpagina en ook niet verstopt in het kleinste steegje van krant, uitzending of site.

De Raad meent dat de redactie van de Stentor niet meer had kunnen of hoeven doen om het goed te maken.

Het is geen wetenschap, maar grasduinend in het archief, krijg ik de indruk dat redacties beter omgaan met rechtzettingen. Vroeger hadden ze veel meer moeite toe te geven dat ze er naast zaten, laat staan dat ze het probeerden goed te maken. Dat is winst.