Freelancespagaat: Wegrennen met je vingers in je oren

Hij had grote, eeltige handen en daarmee ontstopte hij alles in mijn huis wat in mijn ogen geenszins te ontstoppen was. De wc, douche, wasbak – ik denk zelfs dat, als mijn leven ooit verstopt zou raken, mijn loodgieter Henk alles zou doen om ook dat weer gestroomlijnd te laten verlopen. Henk is zo’n ondernemer aan wie een ongezonde doch menselijke grenzeloosheid vastkleeft.

‘Ik kom dit weekend, wijffie’, zei hij toen ik hem op een vrijdag belde. ‘Dat moet je niet doen, hoor, in de weekenden werken’, zei ik terwijl hij boven mijn doucheputje hing. ‘Als je je opdrachtgevers één vinger geeft, pakken ze je hele romp.’
Ik had mijn best gedaan onheilspellend te klinken, maar Henk had schouderophalend zijn eelthanden in de lucht gegooid. ‘Ik moet, ik wil mijn kinderen wat nalaten. En ik ben niet kapot te krijgen.’ 

Henk is zoals ik. Henk is niet dom, maar Henk stopt zijn kop in het zand. Zoals een struisvogel. Henk weet heus wel dat het kan gebeuren, dat je lijf je in de steek laat, achterbaks en plots, of juist sluimerend. Zo stilletjes dat je het niet doorhebt. Henk weet ook heus wel dat hij de Sjaak is als ZZP’er zodra het noodlot hem tart. Maar Henk weet ook dat hij geen honderden euro’s kan missen aan een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) die hij misschien nooit nodig heeft.

Nadenken over die verzekering (iets wat ik toch al zo’n twáálf jaar doe) voelt voor mij een beetje als nadenken over orgaandonatie. Je wéét dat het verstandig zou zijn een besluit te nemen, dat een ‘ja ik doe het’ goed is, en tegelijkertijd is het iets waarvan je liever wegrent met je vingers in je oren: ‘lalalala het is er niet’.

Dus ja. Ergens snap ik het wel. Dat de overheid het dan maar voor ons bepaalt, en een AOV gaat verplichten voor mij, Henk en al die andere ­ZZP’ende struisvogels. De plannen worden mondjesmaat concreter: de premie voor de verzekering wordt naar schatting 7 tot 8 procent van het inkomen, met een maximum van 200 euro.
Het maakt mijn paniek ook concreter, du moment, in een periode van hevige inflatie waar mijn tarieven ab-so-luut niet massaal aan meedoen. Kun je iemand iets verplichten en iemands vaste lasten daarmee verhogen?

Het zal zeer doen, als we het moeten betalen. Maar het kan ook zeer doen als er niets gebeurt. 

‘Een dubbele hernia’, zei Henks zoon, Bart, die vorige week voorovergebogen over mijn doucheputje stond. Hij leek op zijn vader, alleen dan kwieker. ‘Misschien kan pa nooit meer werken.’ Ook mensen met sterke, eeltige handen zijn kapot te krijgen.