Column Lisanne van Sadelhoff: ‘Minder geld voor hetzelfde werk: in-en-inflatie’
Onze nieuwe columnist Lisanne van Sadelhoff is freelancer en bericht over de freelancespagaat waar ze geregeld in terechtkomt. Deze keer staat ze voor het dilemma: Kan ik deze tariefsverlaging aan mezelf verkopen?
Het was een ogenschijnlijk doodgewone werkwoensdag toen ik een mail kreeg van een opdrachtgever die mij ogenschijnlijk altijd goed betaalt – ware het niet dat er in diezelfde mail werd vermeld dat het tarief, helaas helaas, naar beneden werd bijgesteld vanwege stijgende kosten. Voor een artikel waar ik voorheen 600 euro voor kreeg, zou ik nu nog maar 525 krijgen.
Dat ik ook stijgende kosten heb (ik noem mijn gasrekening, ik noem de boodschappen, ik noem de benzineprijzen, ik noem nog driehonderd andere dingen), was voor die opdrachtgever kennelijk van ondergeschikt belang.
Als je in tijden van inflatie minder geld krijgt voor hetzelfde werk, hoe noem je dat dan? In-en-inflatie?
De mail over mijn aangekondigde in-en-inflatie was gelardeerd met een boel mea culpa’s. Het ongemak droop er vanaf want de mailer in kwestie wist ook wel dat het niet oké was, maar zij was slechts de messenger en ook nog eens een verdomd leuke: ik werkte al jaren met deze chef, ze is een fijn mens, een vakvrouw bovendien, begrijpt hoe ze met freelancers om moet gaan, antwoordt snel, denkt mee, geeft me in tijden van Grootse Deadlinestress altijd een paar dagen extra.
En zo kwam het dat ik in een typische freelancespagaat belandde. Aan de ene kant, zeg maar waar mijn linkervoet zich situeerde: die fijne chef en die leuke opdrachtgever waar ik graag voor werk. Die zijn goud waard.
Maar dan nu even over míjn goud, waar mijn rechtervoet zich voornamelijk mee bezighield: als ik akkoord ga met minder geld voor hetzelfde werk, waar gaat het dan heen? Ik kan erin komen, hoor: soms is bezuinigen de enige vruchtbare reddingspoging. Maar waarom ten koste van freelancers? Kon ik dat aan mezelf verkopen?
En zo antwoordde ik schoorvoetend dat ik het er ab-so-luut niet mee eens was en de klus afsloeg – omdat ik op vakantie ging. Daarmee had ik het dilemma ‘wel of niet doorgaan’ lafjes voor me uitgeschoven.
Het is inmiddels weken later en ik bevind me nog steeds in die spagaat. Ik ben hier niet lenig genoeg voor. Hij begint te knellen. Ik was laatst uit eten met een vriendin en we proostten op haar loonsverhoging terwijl ik aan mijn eigen financiële degradatie dacht. Ik voelde boosheid opborrelen. Ik ben in deze situatie beland door het besluit van leidinggevenden, die vanuit hun hoge boom netjes elke maand hetzelfde salaris op hun bankrekening gestort krijgen. Ik zou hen graag één vraag willen stellen: zouden jullie zélf akkoord gaan met een loonsverlaging?
Praat mee
1 reactie
Gineke Mons, 11 maart 2023, 11:29
Ik snap je spagaat, vooral als het een fijne opdrachtgever is. Ik zou het gesprek aangaan en aangeven dat ze de gestegen kosten niet kunnen afwentelen op de freelancers van wie ze een gedegen product afnemen. Probeer dat eens bij de bakker. “Sorry bakker, spijt me enorm, maar ik kan u wegens mijn gestegen kosten vanaf nu slechts €2,75 voor uw brood betalen, in plaats van €3,50.” Dat maakt meteen inzichtelijk hoe ridicuul ze te werk gaan. Voet bij stuk houden, en zeggen dat je die tariefsverlaging niet kunt accepteren. Anders is het eind zoek. Sterkte!