Even snikken om Zilver

Pim Ras (43) moet daags na de uitreiking van de Zilveren Camera in het Fotomuseum in Den Haag nog steeds bijkomen. Hij moest letterlijk even snikken toen hij op het podium werd geroepen. ‘Sinds 30 april vorig jaar loop ik met het idee dat ik de Zilveren Camera ga winnen, maar als het dan bijna zo ver is ga je toch twijfelen. Sinds de nominatie (die op 13 januari bekend werd, red.) heb ik heel wat zenuwslopende momenten meegemaakt. Op 1 mei 2009 stuurde Paul Stolk – de oerpersfotograaf van het ANP – me een mailtje dat ik de “beste persfoto van de dag” had gemaakt. Veel collega’s zeiden zeker te wetend dat ik hiermee de prijs won. De teleurstelling zou groot zijn geweest als ik hem niet had gekregen.’

Maar hij had ook een dubbel gevoel. ‘Je krijgt de grootste prijs in je fotojournalistieke carrière voor een gebeurtenis waarbij acht mensen het leven lieten. Na 30 april kwamen de beelden iedere dag wel een keer terug op mijn netvlies. Meestal als ik in bed lag, starend naar de gordijnen. Ik zag dan weer de mensen die na de explosie als poppen door de lucht vlogen; de zwarte auto die als een projectiel langs kwam stuiven – een meter van me vandaan. Gelukkig is het geen echt trauma geworden; ik heb altijd goed kunnen slapen. Maar ik heb het gevoel dat ik met het tastbare bewijs van de Zilveren Camera die periode nu pas echt kan afsluiten.’

De jury koos voor de foto van Ras omdat hij alle ingrediënten bevat om het verhaal van Koninginnedag 2009 te vertellen. Zowel de dader als zijn doelwit waren in beeld. Dat de bus met de Koninklijke familie ook op de foto stond zag Ras overigens pas later. ‘In tegenstelling tot alle andere fotografen had ik in een flits in de gaten dat ik naar de dader moest rennen. De collega’s van Party en Story etc. bleven inzoomen op Máxima met hand voor haar mond. Het ging allemaal supersnel. Na enkele seconden werd ik door twee agenten aan mijn jas gegrepen en weggevoerd. Slechts twee foto’s waren scherp, de rest was bewogen.’