Een monument voor Gerard Schuijt

Voor Schuijt betekent het een afscheid van zijn wetenschappelijke activiteiten. ‘Het is mooi geweest.’

Mr. G.A.I. Schuijt was ooit journalistiek actief en bekend als algemeen secretaris bij de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ). Om vervolgens inhoudelijk verder te gaan op het gebied van het mediarecht. Docent aan de Universiteit van Amsterdam en hoogleraar in Leiden. Altijd bijzonder actief als auteur: boeken, artikelen of annotaties, kritische kanttekeningen bij rechterlijke uitspraken.

In ‘Het vrije woord als melodie’ zijn nu ‘de beste artikelen’ van Schuijt gebundeld en in ’De noten op mijn zang’ zijn annotaties. Daarbij is er naar gekeken of de artikelen voor de huidige tijd nog waarde hebben en als dat zo is heeft Schuijt er waar nodig een korte actualisering onder gezet. Thema’s die onder meer aan de orde komen: bronbescherming, vrijheid van meningsuiting, inbeslagneming en journalistieke zelfregulering.

‘Ik hoop dat mijn annotaties en een selectie uit mijn artikelen een goede indruk geven van hoe in mijn ogen een aantal problemen van het mediarecht benaderd dient te worden’, zegt Schuijt in het voorwoord. Hij geeft daarin toe dat hij allerlei stormachtige ontwikkelingen in de informatiesamenleving na zijn pensionering maar zijdelings heeft kunnen bijhouden. Om vervolgens de hoop uit te spreken dat zijn denkrichting in deze ‘verjaardagscadeaus’ nog steeds maatgevend kan zijn.

Schuijt mag terecht blij zijn met de bundels. De twee delen zijn een soort monument. Cruciale vraag is echter wel of je het verjaarscadeau van iemand anders zou willen aanschaffen. Toegegeven, je kunt beide bundels los kopen, maar ook dan betaal je er een stevige prijs voor. En dan lijken nut en noodzaak voor de geïnteresseerde buitenwereld redelijk beperkt, zeker in een tijd waarin steeds meer informatie digitaal beschikbaar is. Het is boeiende kost voor fijnproevers, maar voor velen van hen is het natuurlijk ook bekende kost.