Een analyse van de auteur van dit artikel

Van der Hoeven benadrukt dat zij een slag om de arm moet houden: ‘Ik heb u natuurlijk niet gesproken, dus ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg. Eigenlijk kun je alleen een gedegen analyse maken na uitgebreide therapeutische sessies.

Ik baseer mij dus uitsluitend op de informatie over u die openbaar beschikbaar is. Maar met die kanttekening wil ik wel een paar algemene opmerkingen maken over uw geestelijke toestand. U bent een depressieve psychopaat.’

Hoe kon het zover komen dat ik dit artikel schreef? Van der Hoeven heeft daar wel een verklaring voor: ‘Vergeet niet dat u echt een traumatische jeugd heeft gehad. Uw vader schreef ook al buitengewoon scherpe stukken. Het is niet zo vreemd dat u nu ook dergelijk gedrag vertoont. U weet niet beter, u denkt dat het normaal is. U laat zich heel moeilijk redigeren, waardoor niemand in uw omgeving dat aandurft.’

Mijn vragen sluiten niet helemaal aan op haar antwoorden, zo merkt Van der Hoeven op: ‘Dat wijst op een gebrekkig empathisch vermogen. U manipuleert de tekst zo dat hier een helder verhaal komt te staan. Deze zinnen lijken daardoor heel betrouwbaar, maar blijken uiteindelijk niets dan bedrog. Lezers laten zich hierdoor gemakkelijk voor uw karretje spannen.’

Van der Hoeven maakt zich zorgen over de gevolgen voor mijn lezers: ‘U gaat kil en berekend te werk en toont geen enkel berouw voor wat u uw lezers aandoet. U stelt zichzelf centraal in de tekst. Had u bijvoorbeeld door dat u dit artikel met het woordje ‘ik’ bent begonnen?

Waarschijnlijk niet.

Uw schrijfstijl vertoont symptomen van borderline. U kunt abrupt doorslaan in hevig emotioneel taalgebruik. In uw bijzinnen zijn chronische leegte en verlatings­angst terugkerende thema’s.’

Volgens Van der Hoeven moet ik dringend hulp gaan zoeken: ‘Je ziet aan de zinnen in dit stuk dat u een rol speelt. Uw pen heeft twee gezichten. U bent nu definitief ontmaskerd als knuffeljournalist.’

Wendy Adelaar