Domme pech

Gevolg: een bericht, interview, reportage gaat volledig de mist in. Of het wordt gepubliceerd dan wel uitgezonden, iedereen tevreden – en dan gaan publiek en vooral collega’s het wel heel anders interpreteren dan jij bedoelde, en het wordt je nog járen nagedragen… Het overkomt de besten onder ons: van Simon Carmiggelt tot Eddy Posthuma de Boer, zo blijkt uit de bloemlezing van journalistieke (domme) pech, ‘De mist in’.

Het is dan ook met een soort mengeling van herkenning en – toch ook – leedvermaak dat ik dit, door Paul Arnoldussen, samengestelde boekje las. Het is een pretentieloos werkje. Arnoldussen, die dit bij wijze van afscheidscadeau mocht maken toen hij bij Het Parool met pensioen ging, waarschuwt in zijn inleiding dat het, door de wijze van bijeensprokkelen, ‘een wat onevenwichtig boekje’ is geworden, dat ook ‘iets weg heeft van een vriendenboekje’. Klopt.

Het is niettemin een aardig sinterklaascadeautje geworden. Oudere journalisten zullen namen en voorvallen herkennen, jongere collega’s kan het een hart onder de riem steken: journalisten zijn (net) mensen, en mensen maken fouten.