De Martha Gellhorn van de polder

Arnold was er niet! Keizer Karskens. Waar was ’s lands meest onverschrokken oorlogsverslaggever nou?

De avond over oorlogsjournalistiek in De Nieuwe Liefde draaide om de vraag of Kuifjes in oorlogsgebieden helden moesten zijn. Hier had de vaderlandse Hemingway zeker iets over gezegd willen hebben. Maar toen we op het podium keken, stond daar ineens zijn meest geliefde rivale van het front. Als Arnold Karkens Hemingway is, is freelance brandhaarden-verslaggever Minka Nijhuis, de Martha Gellhorn van de Lage Landen.

Nijhuis was uitgenodigd om de jaarlijkse Joost Divendal lezing te houden. De freelance medewerker van Trouw, Vrij Nederland, De Standaard en VPRO Radio, die niet houdt van oppervlakkige kick and rush stukjes, legde jeugdige avonturiers uit dat ze geduld moeten hebben. Nijhuis overleeft al bijna drie decennia op hongerloon-budgetten. Als RTL even komt neuzen in Syrië, heeft zij al maanden contacten met het verzet. Als zo’n snotaap van De Correspondent - Lennart Hofman - zonder enige voorbereiding Birma binnentrekt, heeft zij al een handvol tapes met achtergrondgesprekken in haar rugzak zitten.

Dus treur niet over gebrek aan geld, lieve Fleur Launspach die op het podium simde over karige vergoedingen. Nijhuis bindt een hoofddoek over haar hoofd en verdwijnt in de anonimiteit met haar schrijfblok. ’Vrouwen kunnen misschien wel makkelijker opereren dan mannen’, zegt ze. En als je echt geen geld meer hebt, kun je altijd nog stewardess worden en ondertussen argeloze toeristen opvoeden, zoals Nijhuis deed in haar beginjaren. ’Na een tijdje was ik het zat. Als ik dan met een drankje langskwam, zei ik: ’Een vliegtuig is een vervoermiddel, geen bar.’