De laatste
‘Ze is al met de krant getrouwd!’, zeiden m’n vriendinnen lachend toen een van hen voorzichtig vroeg of mijn vriend en ik trouwplannen hadden. De krant en ik, we zijn niet eens exclusief. Als ik voor een ander wil gaan, dan mag dat mits het geen directe concurrent is. Ik heb wel een contractje maar dat is hooguit een samenlevingscontract; iets in de zin van ‘nu we een tijd onder één dak doorbrengen, kunnen we maar beter wat basisregels afspreken’.
Ik zal je eerlijk zeggen: toen ik drie en een half jaar geleden als freelance journalist begon, had ik niet gedacht dat ik het zolang zou doen, dat hele los-vaste. Ik had misschien verwacht dat ik in een baan zou rollen of na een jaar het roer zou omgooien voor een ‘normaal beroep’. Ik heb er vaak over getwijfeld. M’n computer staat vol met nooit verzonden sollicitatiebrieven.Nog steeds twijfel ik, ongeacht de positieve berichten die ik de laatste maanden gelukkig in mijn columns kon beschrijven, of ik de juiste weg ben ingeslagen. Het gaat goed, maar de melodie van ‘is dit alles, oeh-hoe-hoe-hoe’, klinkt soms door m’n hoofd. Ik wil en kan nog zoveel meer.
Je merkt het al, het schrijven van mijn allerlaatste column voor Villamedia raakt me best een beetje en ik denk met weemoed terug aan voorgaande jaren. Man, het was een droom die uitkwam, een eigen column op mijn 24ste, wauw. ‘Alleen op internet zeker?’, vroegen concurrenten altijd licht vals. ‘Nee, ook op print’, kon ik met lichte trots antwoorden. ‘Hoe kom je daar dan aan?’
Ik was destijds wel even bang toen ik hoorde dat ik de columnwedstrijd van Villamedia had gewonnen, dat herinner ik me nog goed. Kon ik wel elke maand wat verzinnen? Maar als freelancer maakte ik gelukkig genoeg mee, ik zat geen dag stil, de inspiratie stroomde wel. Het enige wat soms lastig bleek, was belangenverstrengeling. Vertel ik dat prachtige verhaal waarbij ik mijn chef onvermijdelijk voor schut zet? Of toch maar een gekuiste versie? Zelfcensuur? Er stond geen letterlijk verbod in m’n samenlevingscontract – maar toch, het kon de relatie wel schaden.
En een column over die gloednieuwe opdrachtgever die een onzin alinea aan mijn stuk schreef en publiceerde? Kan dat? Of raak ik de klant dan direct kwijt? En het internetbeleid van de krant als een bijdehand broekie bekritiseren? Een enkele keer kwamen collega’s naar me toe: ‘al op het matje geroepen?’ Spaans benauwd kreeg ik het daarvan. Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik de hele periode zonder schrammetjes heb doorlopen en met mijn polygame werkrelaties gaat het goed. Wellicht ligt er zelfs een huwelijk in het verschiet?
Villamedia en beste lezers: bedankt voor een mooie tijd.
Praat mee