De gasten
‘Morgen zijn we er weer met actuele gasten’, zegt Jeroen Pauw. Ja, dat is je geraden ook, je maakt een nieuwsprogramma! Misschien spreekt uit deze afsluitende opmerking eerder een wens en is het een bezwering die moet zorgen voor goede gasten. Want dat is waar het in ons vak allemaal om draait: gasten die ‘ertoe doen’. Mensen die in het nieuws zijn of die iets zinnigs kunnen zeggen over anderen die in het nieuws zijn. Klinkt vrij simpel. Meestal gaat het goed. Maar onlangs dacht ik even dat er voor het eerst in de geschiedenis van het programma Mediazaken geen uitzending zou komen omdat alle lijntjes doodliepen.
Desperaat belden wij in het rond. Plotseling waren alle strenge eisen verdwenen. We waren zelfs bereid om het over de toekomst van de kranten te hebben met mensen die niet echt bij een krant werken. How low can you go? Wij bestaan bij de gratie van gasten die tegen een stootje kunnen en zich niet beklagen over het feit dat wij hen poeslief opbellen en na gebruik wegwerpen. Als een lege aansteker.
Met Mediazaken kwam het op het laatste moment goed. De uitzending ging uiteindelijk over de tijdschriftenbranche. En de gasten (die ertoe deden) waren zowaar bereid om aan het eind van Goede Vrijdag nog op te komen draven.
Het discussieprogramma Peptalk, waar de luisteraars inbellen, is wat dat betreft een stuk overzichtelijker: als er niemand belt heb je geen programma. Gelukkig blijft die nachtmerrie ons vrijwel altijd bespaard. Maar op de pareltjes kun je alleen maar hopen.
Laatst was het geluk weer eens aan mijn kant toen het ging over de speech van publicist Grimbert Rost van Tonningen, zoon van, die op 4 mei speecht in Culemborg. De stelling was: ‘Ook kinderen van NSB’ers mogen spreken op 4 mei’. Het liep storm. Typisch een onderwerp waar iedereen een mening over heeft.
Het werd pas echt interessant toen er een mevrouw van 78 belde. Op mijn scherm stond: ‘is zelf kind van NSB’ers’. Het gevoel dat er dan door je heen gaat: een gast die ertoe doet! Je zou er een moord voor doen. Prachtig. Met kippenvel luisterden wij naar haar. Zij was na de oorlog getrouwd met een Joodse man. Zij zei hem dat zij had verkeerd in ‘kringen van NSB’ers’ maar durfde hem de hele waarheid niet te vertellen. Maar hij nam haar zoals zij was. Pas na veertig jaar kwam het hoge woord eruit. En nu belde zij zelfs op naar de radio. Zij wilde haar verhaal kwijt. Zo zit het natuurlijk! Niks gebruiken, niks wegwerpen. Het werkt twee kanten op. Wij doen wel degelijk iets terug voor de gasten. Wij geven ze een podium en zetten de schijnwerpers aan. Dat is natuurlijk de reden waarom dit systeem al zo lang stand houdt. Wat een opluchting.
.(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken) is presentator BNR Nieuwsradio
Praat mee