Commercie

Lezers zijn immers bijzaak, in de zin dat ze alleen dienen om aan adverteerders te verkopen, want daar zitten natuurlijk de enigen die de redactionele lijn écht bepalen. Het resultaat is ernaar: vervlakking, verkleutering, commercialisering, en vroeger was het allemaal beter.

Dat weten we dan ook alweer.

Het is niet de eerste keer dat dit soort genuanceerde en fijnzinnige beschouwingen me bereiken uit academische kringen. Daar kan je je echt niet meer met fatsoen vertonen zonder te jeremiëren over de nefaste commerciële invloeden op de pers.

Dat die er zijn, valt ook moeilijk te ontkennen. Maar voor ieder krantenkatern dat bedacht wordt als nauwelijks verholen advertentiefuik, zijn er wel minstens vier die puur voor de lezer gemaakt worden. Voor iedere uitschuiver inzake privacy staan wel vier of vijf onderbouwde onderzoeksreportages. Iedere krant in Vlaanderen heeft meer pagina’s en journalisten dan pakweg twintig jaar geleden, brengt een veel actueler, diepgaander en gevarieerder nieuwsaanbod dan toen.

Dat is ook vast te stellen: je hoeft alleen een inhoudsanalyse te maken van representatieve stalen kranten, nu en twintig jaar geleden.

Vroeger deden wetenschappers dat ook: meten en tellen als basis voor de toetsing van iedere hypothese. Empirisch onderzoek heette dat, maar dat lijkt, wegens te tijds- en arbeidsintensief, enigszins in onbruik te zijn geraakt.

Vandaag zijn academici geen onderzoekers meer, maar makelaars in meninkjes, waarbij ze elkaar graag in hun vooroordelen bevestigen.

Het is de absolute verkleutering van de wetenschap, maar wie is een commerciële slaaf om zoiets te durven schrijven?