Afscheids­feest met rouw­rand

Met haar man en zoon op komst verhuisde De Koning drie jaar geleden van Belgrado naar Istanbul. Na de Balkan verheugde ze zich op een land waar het voor de wind ging, maar van haar optimisme is weinig over. ‘Ik verlaat Turkije treurig en met een half verdoofde kaak’ was de kop boven haar afscheidsstuk. De correspondent van NRC en RTL Nieuws heeft angst en wantrouwen in de plaats zien komen van ambitie en hoop. En ‘buitenlanders krijgen de schuld’. Een kritische journalist al helemaal, die hoort meteen bij het anti-kamp.

De Koning vertelt hoe moeilijk het werd om betrouwbare informatie te verzamelen. Wie vrijuit durfde te praten, kon in de problemen komen.

‘Met andere correspondenten had ik een Whatsapp-groep voor het geval een van ons hulp nodig had. Ik heb daar nooit gebruik van hoeven maken, al werd ik een aantal keer aangehouden. Buitenlandse journalisten zouden zich beter moeten organiseren nu ze steeds meer worden bedreigd. Ze zouden ook iemand moeten hebben die ze juridische bijstand kan geven als ze worden opgepakt.’

Graag had ze nog het ultieme Turkije-verhaal willen schrijven: wat gebeurde er in de nacht van 15 op 16 juni 2016, toen een staatsgreep werd verhinderd? ‘Een hondsmoeilijke klus, want daar heb je mensen op het hoogste niveau voor nodig, van wie sommigen nog vastzitten. Met collega’s heb ik weleens besproken dat we die reconstructie gezamenlijk zouden moeten maken. Maar waar begin je?’

Als zaalchef gaat ze de redactie aansturen, in overleg met hoofdredactie en chefs. Ze is ervoor gevraagd. ‘Ik heb erover getwijfeld, maar ik ben na elf jaar op een buitenpost graag weer betrokken bij het maken van de krant. Al mis ik nu - bijna fysiek - de vrijheid van mijn correspondentschap. Het is gek om elke dag een gebouw in te gaan en daar uren later weer uit te komen.’