‘Ze vond álles leuk om te doen’. In Memoriam Marjolein Hurkmans

Toen ik hoofdredacteur van VROUW werd, werkte Marjolein al jaren bij De Telegraaf. Ik keek er naar uit om haar te ontmoeten, omdat ik met heel veel plezier haar opvoedboek ‘Mama’s zijn ook mensen’, had gelezen, waarin ze op nuchtere wijze het moederschap relativeerde. Het klikte meteen tussen ons, niet alleen vanwege het feit dat wijzelf én onze kinderen ongeveer even oud waren, maar ook omdat ik meteen gecharmeerd raakte van haar humor en warmte. Toen we na een paar maanden samen iets gingen drinken, zei ze: ‘Als je niet mijn baas was, zouden we best vriendinnen kunnen worden’.

Uiteindelijk hebben we ruim veertien jaar samengewerkt. Jaren waarin we lief en leed deelden, maar ook samen met de rest van de redactie het merk VROUW uitbouwden tot wat het nu is. Marjolein was een keiharde werker, die bruiste van de ideeën. Ze vond álles leuk om te doen; meeloopreportages met de vuilnisman, een kijkje nemen op een filmset, bekende Nederlanders interviewen en grappige ik-verhalen schrijven waarin ze zichzelf niet spaarde.

Ze zei eigenlijk tegen alles ’ja’, of ze nu met de Tesla naar Frankrijk moest rijden waar nog nauwelijks oplaadpunten waren of een heel nummer coördineren waarvan Janny van der Heijden gasthoofdredacteur was. Soms moesten we haar tegen zichzelf in bescherming nemen. Als ze voor een reportage naar het asiel moest, was de kans bijvoorbeeld groot dat zij het zieligste hondje mee naar huis zou nemen.

De verslagenheid was dan ook immens op de redactie toen ze mij op een dinsdagmiddag belde dat het kuchje waar ze al maandenlang mee rondliep uiteindelijk longkanker bleek te zijn. Het eerste dat ze zei was: ‘Ik blijf gewoon doorwerken’. En dat is ook wat ze deed. Op een paar weken na is ze zich de afgelopen drie jaar onvermoeibaar blijven inzetten voor VROUW, hoe ziek ze ook was en hoe zwaar de behandelingen ook waren. Ze schreef elke week de culinaire rubriek, maakte ik-verhalen en reportages en was begin oktober nog de hele dag bij de brainstorm voor VROUW Magazine.

Ze nodigde de stagiaire gewoon bij haar thuis uit zodat ze haar kon begeleiden en breide nog een truitje voor een pas bevallen freelancer. Dat ze er nu zo plotseling niet meer is, kan ik nauwelijks bevatten. Lieve Marjolein, voor mij was je veel meer dan een collega. Want ook al was ik je ’baas’, ongemerkt zijn we toch vriendinnen geworden.

Dit In Memoriam verscheen eerder in De Telegraaf op de website.