Portretschilder in warme krulzinnen; in memoriam Hugo Camps

Het ging hem om ambacht en ziel van de geportretteerde. Hij had een zwak voor autonome karakters en voor ‘de hinkende medemens’. Schrijven was zijn eerste natuur. Zijn interviews combineerde hij bij voorkeur met een diner. Ook met vrienden ging hij graag ‘op restaurant’.

‘Hugo was een prachtige beschrijver der dingen,’ zegt oud-voetballer en schrijver Jan Mulder (77). ‘Hij bewonderde het werk van zijn goede vriend Hugo Claus en blonk uit in meanderende vergelijkingen. Zijn inborst was goed. De koers, zoals Vlamingen wielerklassiekers noemen, was zijn grote liefde. Daarin zag hij de mens in opperste vorm.’

Het Nederlandse taalgebied verliest een van zijn mooiste pennen

Geboren in Vlaams-Brabant begon Camps na zijn studie filosofie in Leuven als freelancer bij de Belgische krant Het Laatste Nieuws. Daarna werd hij oorlogsverslaggever en later hoofdredacteur van Het Belang van Limburg. In 1986 trad hij in dienst bij Elsevier.
‘Hugo was een portretschilder in woorden,’ zegt Gertjan van Schoonhoven (61), lang chef van de redactie Nederland. ‘Naast enkele grote thema’s gebruikte hij, in een harde montage, korte quotes die kleur en diepte aan het portret toevoegden. Zijn beeldspraak was volstrekt origineel.’

Camps sprak vaak uren met de geïnterviewden, soms wel zes, zeven uur. Elk gesprek was een ontmoeting. Na afloop belde hij Van Schoonhoven hoe het was gegaan en als hij zijn verhaal had ingeleverd, wilde hij weten of het goed was. ‘Naast de vedette Hugo had je de kleine Hugo die bevestiging nodig had. Hij was oprecht geïnteresseerd in de mensen die hij sprak. Die waren vrijwel altijd getroffen door zijn weergave van het gesprek. Hij was als het warme hart van het blad het contrapunt met de koele, feitelijke journalistiek van Elsevier.’

Vaderfiguur
Voormalig bondscoach Bert van Marwijk (70) noemt hem ‘een warme en intelligente man. Hoewel ik maar negen jaar jonger ben, voelde hij als een vaderfiguur. Ik ben een paar keer bij hem in Antwerpen geweest. Dan gingen we eten en urenlang kletsen. Hij was altijd heel wijs en heeft prachtige columns geschreven. Hugo was een kosmopoliet die zich ook verbonden voelde met de provincie.’
Camps leefde intensief. Met zijn eerste vrouw had hij twee dochters, maar dat huwelijk liep spaak. Zijn vrienden waarschuwde hij voor ‘genocide op de moederschoot’. In zijn eeuwige zoektocht naar genegenheid vond hij rust bij zijn tweede vrouw Martine, met wie hij naar Knokke verhuisde. In Nederland waren zijn stukken doorgaans empathisch. In België had Camps een reputatie als harde columnist en gevreesd politiek commentator.

‘Het Nederlandse taalgebied verliest een van zijn mooiste pennen. Ik verlies een van mijn mooiste vrienden,’ zegt de Belgische oud-premier en Europees Parlementslid Guy Verhofstadt (69). ‘Ik kende Hugo eerst als een wat bruuskerende journalist, dus per definitie iemand om een zekere afstand van te bewaren, nadien als een van onze vaste vrienden, altijd warm, innemend en liefdevol. Hoop voor, nostalgie over, meevoelen met de “hinkende” mensheid tekenden zijn pen, naast het inzicht van een meesterlijk interviewer. Iemand die even goed kon luisteren als schrijven, gezwind afwisselend met de scherpte van de columnist die in staat is met een halve zin een beeld op je netvlies te branden. Hugo leefde in taal en in woorden en zal er voor ieder van ons in blijven voortleven.’

De laatste jaren worstelde hij met zijn gezondheid. Bij zijn laatste opname, een paar weken geleden, vroeg hij: ‘Is mijn laptop mee?’ Hugo Camps stierf zaterdag 29 oktober, 79 jaar oud.

Dit In Memoriam verscheen eerder in EW.