Recensie: Over de zwijgcultuur rond de Raboploeg

Kolsloot weet de aandacht te trekken – en te houden – door belangrijke momenten verhalend op te schrijven. Dit geeft het boek het gevoel van een roman, terwijl het strikte non-fictie is. Uiteraard komt het dopinggebruik ook aan bod. Zoals hij het noemt; ‘de donkere deken van een romantische wielercultuur’.

Kolsloot stelt twee belangrijke vragen: Waarom is er niks aan het dopinggebruik gedaan, als zoveel mensen ervan af wisten? En waar waren de gretige journalisten die dit bloot wilden leggen? Het simpele antwoord: de hevige zwijgcultuur was het slot op de deur.

Rond de eeuwwisseling was het gebruik van doping net zo geaccepteerd als het feit dat de leiderstrui van de Ronde van Frankrijk geel is. Ook wielerjournalisten wisten ervan af, maar durfden zich niet te branden aan het onderwerp. Allemaal in de angst hun contacten in de gesloten wielerwereld kwijt te raken.

Hoe heftig die zwijgcultuur is, wordt duidelijk wanneer Lance Armstrong in 2004 wordt beschuldigd van dopinggebruik. Kolsloot beschrijft hoe een tv-verslaggever er tijdens een persconferentie vragen over durft te stellen, maar wordt afgekapt. Andere wielercollega’s nemen tijdens de persconferentie het woord ‘doping’ niet in de mond. Zo werken ze zelf mee aan de zwijgcultuur die er heerst.

Inmiddels is die relatie tussen de pers en de Nederlandse wielerwereld opener geworden.
Zo liet wielerploeg Jumbo-Visma een camera alle gevoelige momenten van de Tour van
2020 vastleggen