Onderdompeljournalistiek: zin of onzin
Hoe is het om in verwarring te zijn? Op die vraag gaf KRO-NCRV een jaar geleden op een bijzondere manier antwoord in ’De Verwarde Man’. De omroep leunde eens niet op pratende hoofden, maar liet de kijker zelf die verwarde toestand ervaren. Het was een mooi voorbeeld van het zogenoemde ‘immersive journalism’, een vorm van journalistiek waarin je als het ware in de huid kruipt van de hoofdpersoon.
Dat type onderdompeljournalistiek zien we het afgelopen decennium steeds vaker, gedreven door vooruitgang in de technologie. In 2007 was het project Gone Gitmo van journalisten Nonny de la Peña en Peggy Weil – waarin de kijker in de virtuele wereld Second Life op bezoek gaat in gevangeniskamp Guantanamo Bay – nog redelijk uniek in zijn soort. Maar de laatste paar jaar gaat het rap. De afgelopen twaalf maanden lieten we ons onder meer door het Amerikaanse programma FRONTLINE opsluiten in de gevangenis, werden we high in het Limburgse uitgaansleven en kropen we in de huid van een computervirus. Dankzij de opkomst van virtual reality.
Maar werkt onderdompeljournalistiek ook? Tijd voor onderzoek, vinden de Universiteit van Amsterdam, de Universiteit van Wenen, het Instituut voor Beeld en Geluid, J-Lab en journalisten van KRO-NCRV, NOS en NTR. De komende twee jaar ehm… dompelen ze zich onder in immersive journalism, op zoek naar antwoorden. Benieuwd of we de conclusies van dat onderzoek óók in virtual reality kunnen gaan bekijken.
Ben je geïnspireerd geraakt? Op MIT Docubase vind je meer toffe voorbeelden van immersive journalism.
Praat mee