‘Koelewijn stapt op bij NRC’

Als het echt zo erg was wat Jannneke Koelewijn had gedaan waarom zijn niet meer verantwoordelijken bij de NRC opgestapt onder leiding van de hoofdredacteur. Of had zij alles op eigen houtje gedaan?

In de NRC (online - non-abo editie) van vanmorgen lees ik een reactie van Koelewijn, waarvan de tweede alinea een quote is :

De hoofdredacteur bleef de conclusies van Meens uitdragen, daarbij wel altijd de verantwoordelijkheid op zich nemend.

Toen hij dit zaterdag op de Nacht van NRC in Amsterdam weer deed, was voor Koelewijn de maat vol.

Zij zegt vandaag:

“Ik begrijp dat Vandermeersch het rapport steunt, maar ik kan er niet mee leven. Ik heb mijn werk netjes gedaan en ik heb niet gelogen. Een rapport dat iets anders beweert, verdraag ik niet.”

Uit de quote begrijp ik, dat het hier niet gaat om een verschil van mening over de mate van openbare schuldbelijdenis en de grootte en lengte van boetedoening (zij blijkt recentelijk zelfs enige maanden voor eigen rekening, een summer-sabbatical te hebben opgenomen, in een poging, om de fase van de verstoorde redactionele verhoudingen professioneel af te sluiten), maar dat Koelewijn fundamenteel met haar hoofdredacteur van mening verschilt over de hoofdconclusie uit het rapport van de VK Ombudsman Meens.

Elders in de media wordt tevens de vraag gesteld, naar de mogelijk sturende invloed - in deze en andere personele casussen - op de achtergrond van de belangrijkste NRC-investeerders (waaronder Sauer) op het (redactionele) personeelsbeleid.

http://www.nrc.nl/nieuws/2012/10/09/nrc-redacteur-jannetje-koelewijn-neemt-ontslag/

Dat mensen van mening verschillen lijkt me zo nu en dan onontkoombaar. Op zich is het niet heel vreemd dat de hoofdredacteur de bevindingen van onderzoeker Meens overnam. Achteraf oordelen is een tikkie makkelijker en overzichtelijker, dan vooraf. Dat mevrouw Koelewijn nu haar ontslag neemt, omdat haar baas bij dat oordeel blijft, is haar goed recht. Jammer dat het zo gegaan is.

Kennelijk heeft Vandermeersch zelfs aangedrongen op haar aanblijven, dat duidt toch niet op sturende invloed van NRC-investeerders in dit specifieke geval.

Ik hoef Paul Disco natuurlijk niet uit te leggen, dat een hoofdredacteur - die immers (vaak druk laverend tussen het onafhankelijke redactie-statuut en zwaarwegende aandeelhoudersbelangen), dagelijks een redactionele kruiwagen, rijkelijk gevuld met luid kwakende journalistieke kikkers door het redactie-lokaal heeft voort te duwen - zich niet zal kunnen permitteren, om te allen tijde exact te zeggen, wat hij of zij precies bedoelt.

In dit geval zit Vandermeers duidelijk klem tussen het Meens-rapport – waartoe hij opdracht heeft gegeven (en) waarvan de conclusies integraal zijn overgenomen, en waarin dus niet selectief kan worden geshopt inzake de particuliere positie van een individueel redactie-lid - en de afwijkende opinie van Koelewijn over het rapport als geheel, dan wel en/of over haar specifieke aandeel in de affaire NRC-Friso berichtgeving.

Koelwijn lijkt in de bepaling van het te onderscheiden verantwoordelijkheids-aandeel te willen redeneren (zo interpretier ik ook maar een beetje hinein), dat zij in de onderhavige casus aan alle journalistieke eisen – in dit geval “twee (onafhankelijke) bronnen voor één verhaal” - heeft voldaan en niet verantwoordelijk zal kunnen worden gehouden voor de keuze van de (adjunct-hoofd) redactie voor de grootte van het uiteindelijke artikel, de inhoud van de gebruikte kop daarbij, alsmede voor de prominente locatie van het verhaal in de krant.

Zij zal tevens redeneren, dat zij – gezien haar algehele journalistieke staat van dienst ten tijde van de semi-hoax met betrekking tot de berichtgeving door de NRC over de overlevingskansen van de zwaar lawineuze c.q. comateuze Friso – toch wel het recht zou kunnen doen gelden op fractioneel meer begrip van en ondersteuning door haar hoofdredacteur.

Een complicerende factor in de positie van Koelewijn, is natuurlijk het dragende aandeel van haar man in de totstandkoming van haar informatie-stroom richting NRC-redactie in de aftermath van het lawine-ongeval.

Kan Koelewijn, zo zal haar argumentatie-lijn zijn, bijvoorbeeld überhaupt worden aangerekend, dat bij het inzamelen van de feiten in de Oostenrijkse Universiteitskliniek te Insbruck, mogelijk sprake is geweest van het breken van het medische beroepsgeheim door haar man en zijn medische collegae van het betreffende ziekenhuis (zie ook haar situatie-beschrijving tijdens de zo intens gewraakte informatie-overdracht van de lekkende specialisten).

Kon haar intrinsiek “optimistische” echtgenoot Tulleken - die ruimte meende te zien, tussen een eerder door de ziekenhuisdirectie / RVD verstrekt medisch bulletin en informatie van zijn eigen collegae ter plaatse - worden aangerekend, dat hij de factoren “verblijftijd onder de sneeuw” en “de extreem lang voortgezette reanimatiepogingen” toentertijd weliswaar aan haar vermeldde, maar aan eventuele complicerende consequenties daarvan, onder bepaalde voorwaarden c.q. in bepaalde mogelijkheids-scenario’s, (achteraf bezien) onvoldoende gewicht meegaf.

Was Tulleken (door die medische insider informatie), op het moment van de informatie-overdacht aan zijn vrouw, op de hoogte van meer details, maar legde hij toch een opportunistische bovengrens aan, inzake zijn geheimhoudingsplicht en liet hij bijvoorbeeld bewust na, om te vertellen, over de klaarblijkelijk zeer gebrekkig functionerende remanimatie-apparatuur van de medische ploeg, die de reddingshelikopter op dat moment bevolkte.

Zie vervolg.

Vervolg :

Ik kan mij daarnaast in zijn algemeenheid voorstellen, dat Koelewijn - toch redelijk getraumatiseerd geraakt door de hele media-storm rond haar persoon en dat van haar echtgenoot, over de (al dan niet) in acht te nemen media-stilte - met Vandermeers graag een agreement to disagree had gesloten over de weging en het verdere externe gebruik van het Meens-rapport.

Voorts zou ik mij hebben kunnen voorstellen, dat Vandermeers aan zijn redactie zou hebben kunnen voorstellen, om naar buiten toe, in principe een punt achter de affaire te zetten en zeker niet met eenzijdige, kwetsende, persoonsgerichte termen als “niet kosher” richting Koelewijn te blijven palaveren.

Al zal de krant ten tijde van de (zitting, die deel uitmaakt van de nog lopende) medische tuchtrecht-procedure tegen de emeritus hoogleraar neurologie (en ex-neurochirurg) Kees Tulleken, toch weer verslag van die gebeurtenis moeten doen.

Ook zal ten dien tijde, de legitieme discussie over het (hoofd-) redactionele beleid terzake de Friso berichtgeving, weer volop oplaaien (zo realiseert zich ook Vandermeers).

Sprekend over hetgeen Vandermeers – wiens leidende positie bij NRC, vanzelfsprekend dagelijks is gevuld met schrijnende beleids-dilemma’s – mogelijk echt zou hebben gewild ten aanzien van de positie van Koelewijn (maar kennelijk nadrukkelijk heeft nagelaten), zou men kunnen stellen, dat hij – mede gegeven haar a-typische en duidelijk interne-strijd-gerelateerde absentie gedurende de afgelopen zomer – Koelewijn wellicht iets van een gespreks-therapeutisch traject zou hebben kunnen aanbieden; al dan niet in multi-redactioneel verband.

Waarom Vandermeers voorts, zo vaak, zo publiekelijk de NRC-Friso casus blijft aanhalen en hij daarbij – naast het lanceren van eenzijdige, stigmatiserende, grove diskwalificaties ten aanzien van Koelewjn – bovendien telkens weer een bovengemiddeld, enigszins schaamte-verwekkend serviel aandoende, schuldbewustzijn aan de dag legt, zou ik kunnen verklaren, uit het feit, dat ook hij een weinig getraumatiseerd is geraakt door de hele kwestie en haar lange en indringende publicitaire nasleep (waaronder mogelijk een indringend functioneringsgesprek met de aandeelhouders)

Gegeven, tot slot, de reële mogelijkheid van een mogelijk interventionistische aandeelhouder (als bijvoorbeeld de notoire hands-on Derek Sauer) richting de positie van Koelewijn :

Men zou in deze speculatie kunnen meewegen, dat de gematigd liberale NRC redactie- zeker inzake kwesties van monarchale aard en inhoud – een redelijk activistische, want redelijk vocaal en verbaal ontwikkeld, koningsgezind abonnement-bestand bedient, dat zeker niet zal hebben geschroomd, om – mede via de aandeelhouders-route – aan te dringen op strafmaatregelen, tegen “dat vreselijke mens Koelewijn” dan wel, en/of “dat vreselijke echtpaar Tulleken”.

N.B.  Wij kunnen in dezen overigens zeker niet op voorhand uitsluiten, dat ook NRC-collegae van Koelewijn, dezer dagen op enig moment, zo maar zouden kunnen besluiten, om haar “vrije keuze” tot ontslag, wellicht niet geheel zonder slag of stoot te zullen laten passeren, ook al dreigt majeure formatie-plaatsen verlies in de gehele media-sector.