Journalist Michaël Zeeman overleden
Journalist, literair criticus en presentator Michaël Zeeman is maandagavond in zijn woonplaats Rotterdam overleden aan de gevolgen van een kanker. De ziekte openbaarde zich in mei van dit jaar, toen Zeeman onwel werd tijdens een verblijf in Wenen. Een maand later werd een hersentumor ontdekt. Zeeman werkte sinds 1991 voor de Volkskrant, waar hij schreef over poëzie, proza, essays, muziek, theater, beeldende kunst en cultuurhistorische studies. Hoofdredacteur Pieter Broertjes roemt Zeemans belezenheid, schrijftalent en plaats in Europa. "Hij woonde jaren in Rome, en hij wilde naar Berlijn verhuizen, meer in het centrum van Europa. Zijn columns waren doorwrocht van geloof in het ideaal van culturele en etnische samenwerking. Hij was de man van de Renaissance en de Verlichting. De wereld was zijn werkterrein", aldus Broertjes. Tussen 1996 en 2002 presenteerde Zeeman, die 50 jaar oud is geworden, tevens een boekenprogramma voor de VPRO. Meer bij De Volkskrant / NRC Handelsblad
Praat mee
2 reacties
Rob van der Hilst, 28 juli 2009, 11:29
Met dat grote, omvangrijke lijf van hem - Michaël was (moet ik nu schrijven) twee meter hoog - wist hij dat hij daarmee elke ontmoeting kon platleggen of beter: naar zijn hand zetten. En al helemaal wanneer hij ook nog eens zijn mond open deed, waaruit zonder uitzondering altijd iets zinnigs rolde.
Overrompelen, dat is wat hij in het ene geval graag deed - “Hé even een tandje minder briljant alsjebieft” waarop de lobbes dan even niet-begrijpend opkeek - en in het andere juist helemaal niet.
Wanneer dat laatste aan de orde was, was hij de aardigste knuffelbeer die er kan zijn. Maar ook die hebben klauwen waarmee flink kan worden uitgehaald. Wat meestal dan ook prompt gebeurde.
Michaël bedreef een voortdurende oorlog tegen middelmaat: Arjan Peters meldt dit vandaag terecht in zijn herdenkingsstuk in De Volkskrant. Of dat nu van nature is of een juist beoogd gevolg van het polderen waar Nederlanders zo tuk op zijn, tegen waarheid en waarachtigheid in.
Middelmaat heeft sinds Michaëls dood dus meer vrij spel gekregen.
Jammer dus. In alle opzichten, verrekte jammer.
Het wordt missen.
Tobias, 30 juli 2009, 21:57
@ Van der Hilst:
Wat een overdreven, groteske woorden voor die vreselijke - door pedanterie teloorgegane - Zeeman. Een overlijden is voor de naaste familie altijd ingrijpend, maar bespaar ons dergelijk simplistisch gereutel…