Jolande van der Graaf weg bij De Telegraaf
Jolande van der Graaf, sinds jaar en dag misdaadverslaggever bij De Telegraaf, vertrekt bij de krant. ‘We zijn in goed overleg uit elkaar gegaan’, zegt Van der Graaf desgevraagd. Op de precieze reden van de breuk wil ze niet ingaan.
Op haar Facebookpagina schreef ze deze week bij wijze van afscheid: ‘Dag Telegraaf, dag papieren meneer! Samen met jou maakte ik de mooiste avonturen mee en schreef ik mijn vingers blauw-geel. Soms een tikje bont; tja.’ Met haar vertrek komt er een einde aan een kleurrijk dienstverband van ruim twintig jaar.
Van der Graaf stapte bij De Telegraaf binnen in april 1997 en versloeg een bonte verzameling spraakmakende zaken, bij voorkeur in de categorie ‘niet-georganiseerde misdaad’, zoals ze het zelf graag omschrijft. ‘Onopgeloste moordzaken, gerechtelijke dwalingen, ontvoeringen, vermissingen, missers bij justitie’, somt ze op. ‘Maar ik deed ook andere dingen. Zo ontmaskerde ik samen met collega’s een Nederlandse SS’er in Duitsland, dat was een geweldige job. En na 11 september 2001 deed ik veel onderzoek naar Al Qaida-leden uit Rotterdam, die twee dagen na de aanslagen waren opgepakt.’
In 2009 werd ze zelf nieuws, toen politie en justitie haar huis binnen vielen nadat de geheime dienst haar maandenlang had laten afluisteren en schaduwen, na een stuk in de krant van haar hand over het falen van de AIVD rond Irak. Over hoe ze die periode beleefde, schreef ze in 2013 een verhaal voor Villamedia.
Het afscheid van De Telegraaf valt haar niet gemakkelijk. ‘Zoals Sjuul Paradijs het altijd zo mooi verwoordde: het blauw-gele DNA zit verweven in de genen. Dat klopt ook echt. Ik heb er 20,5 jaar gewerkt; dat is nogal niet wat op een mensenleven.’
Van der Graaf geeft zichzelf even de tijd om na te denken over wat haar volgende stap gaat zijn. In de tussenliggende periode stort ze zich op vrijwilligerswerk voor Amber Alert – het landelijke waarschuwingssysteem bij kindvermissingen en ontvoeringen, waar ze de pr gaat doen. ‘Om bezig te blijven. En omdat het leuk is om te kijken hoe de dingen er van de andere kant uit zien.’
Haar hart blijf onmiskenbaar liggen bij de misdaadjournalistiek. Kijkend naar de verslaggeving rond de vermissing van de Utrechtse Anne Faber denkt ze: verdorie, dat kan ik beter. ‘Ik heb in al die jaren zo’n enorm netwerk opgebouwd. Het zou mooi zijn als ik dat in de toekomst weer ergens in kan zetten.’
Praat mee