‘Ik kandideer mij als Kamerlid’

De Publieke Omroep is op haar website heel duidelijk: ‘De publieke omroep is van iedereen, voor iedereen.’ Dat dit niet zo is, blijkt uit de programmering en organisatie van het instituut zelf. Het kraakt aan alle kanten. Ondanks dat diversiteit voor de omroepen zo belangrijk schijnt te zijn, zien we vrouwen toch voornamelijk terug als het gaat om vrouwgerelateerde zaken, homo’s wanneer het gaat om anti-homogeweld, en moslims als het gaat om radicalisering of de integratieproblematiek.

Denk ook aan het aannamebeleid van de Evangelische Omroep. Los van het feit dat ze prachtige programma’s maken, krijgen grote groepen mensen niet de kans om bij te dragen aan de kwaliteit ervan. Het grote geheim van de omroep is dat niet-Christenen niet of met zeer veel ‘getandenknars’ een contract krijgen aangeboden. Dit is discriminatie naar iedereen die wel gekwalificeerd is maar geen Christen is, omdat hij of zij bijvoorbeeld atheïst is of een andere levensovertuiging aanhangt. Dat dit nog wordt toegestaan is een falen van zowel het Commissariaat voor de Media als de NPO en de overheid doordat zij dit (oogluikend) gedogen.

Een andere doorn in het oog van de belastingbetaler van de belastingbetaler is de manier waarop de Publieke Omroep omgaat met maatschappelijk geld. In plaats van dit geld te investeren in kwalitatief hoogstaande programma’s, verkwanselt de Publieke Omroep geld aan de onnodige management-lagen en externe consultants. Om dit tegen te gaan zouden bijvoorbeeld alle management-lagen bij de afzonderlijke omroepen ontheven kunnen worden van hun taak. Vanuit elke omroep kan dan een hoofdredacteur worden afgevaardigd die onder de vlag van de dienstdoende zender coördinator functioneert. Hierdoor komt ook de eigen directeur te vervallen. De kwaliteit van de programmering wordt gewaarborgd door een redactiestatuut dat kraakhelder de onafhankelijkheid van de redactie garandeert.

Op de website van de Publieke Omroep staat te lezen: ‘Deze programma’s worden toegankelijk gemaakt voor geen andere kosten dan die van aankoop of het gebruik van technische voorzieningen om de programma’s te bekijken of beluisteren.’ Dat mag dan zijn, maar in de praktijk moet dan ook echt de hele pot op. Gangbaar is dat wanneer aan het eind van een programmaproject geld over is, dit alsnog snel opgemaakt moet worden. Dit om te voorkomen dat er op het volgende project gekort wordt. De uitwerking hiervan is uiteindelijk dat omroepen efficiency als een levensbedreigende zaak gaan beschouwen.

Abdellah Dami is presentator en columnist.