‘Ik ben hier nog niet klaar’: John van den Heuvel, een lustrum lang extreme beveiliging

‘Hoe blijf je fit, John?’, vraagt Dijkstra. ‘Zomaar een stukje hardlopen wordt een beetje lastig’, antwoordt Van den Heuvel. ‘Daarom heb ik m’n roeiapparaat naar de tuin gesleept, zodat ik toch nog een frisse neus kan halen. Ook daar kijken beveiligers mee, maar dat is niet meteen zo’n toestand als in de sportschool.’

In het hoofdstukje Fit, Fitter, Fitst geeft Dijkstra in nog geen twee bladzijdes weer wat voor een gedoe het met zich meebrengt, 24/7 beveiligd worden. Maar het laat ook meteen het aanpassingsvermogen van Van den Heuvel zien: niet meer naar de sportschool of even zomaar door het bos rennen. Dan maar thuis, onder het afdak in de tuin, met de beveiligingsreuzen eromheen. Toch nog die frisse neus.

Met de Gepantserde auto achter de rouwstoet
‘Ingeblikt! Rollen!’, is het vaste commando van de Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging (DKDB) wanneer Van den Heuvel weer eens in een zwaar beveiligde auto stapt. Ze rijden onder meer richting de studio voor werk, maar ook naar de begrafenis van zijn stiefvader. Met de gepantserde auto rijden ze achter de rouwstoet aan. Bij de kerk staan de mannen-met-de-oortjes. ‘Alles moet op zo’n dag in het teken staan van de overledene en dan is - door de beveiliging - toch ook veel aandacht op hem gericht. Prettig is anders.’

Het boek geeft een indringende schets over de ongemakken die de zware beveiliging met zich meebrengt. Niet alleen voor de misdaadverslaggever zelf - die het vaak op een bijna laconieke manier beschrijft - maar ook voor de mensen om hem heen. Zo verloor zijn vrouw haar baan als kinderjuf vanwege zijn werk en de zware beveiliging om hem heen.

‘Journalistiek is toch het symbool van vrijheid’
Dijkstra snijdt per hoofdstuk op een verhalende manier gebeurtenissen en onderwerpen aan, waardoor Van den Heuvel steeds wat dichterbij de lezer komt. Het is spannend opgeschreven en leest vlot. De geramde voorpui van De Telegraaf wordt afgewisseld met een ontmoeting met kopstukken van de motorclub Caloh Wagoh. De moord op Peter R. de Vries en de pijn bij Van den Heuvel dat hij nooit afscheid van zijn collega heeft kunnen nemen wordt beschreven. En ook hoe de toch meestal zo stoïcijnse Van den Heuvel tijdens een avondje PSV behoorlijk onrustig wordt.

Het boek begint met het hoofdstuk ‘Ik ben hier nog niet klaar’. Van den Heuvel beschrijft het vleugje vrijheidsdrang dat hij altijd zal blijven hebben naar een leven zónder beveiliging. ‘Op de fiets stappen, onbekommerd het bos in, lekker op een terras zitten. Maar het geluk wint. Ik ben hier nog niet klaar’, vertelt hij droogjes aan Dijkstra. Onverzettelijk zijn werk als journalist blijven doen, de feiten blijven optikken, want: ‘Journalistiek is toch het symbool van vrijheid.’