Haïti: De plotselinge dood
WEBLOG Verslaggever Hans Jaap Melissen (Wereldomroep/NOS) is in Haïti en houdt voor Villamedia een weblog bij. De hotelmanager stond er een beetje wezenloos mee in zijn handen, op de parkeerplaats van zijn compleet verwoeste Villa Therese. Een witte Apple-laptop. Van een omgekomen Nederlands stel, dacht hij. En toen gebeurde er iets ongelooflijks: bij het openklappen sprong het apparaat aan. Het leven van de eigenaar was beëindigd, maar de computer was stand-by gegaan.
Op het scherm verscheen het email-programma. Verbijsterd keek ik naar de headlines van de laatste mailtjes. Allemaal enthousiaste reacties uit Nederland, van familie en vrienden, op hun net geadopteerde Haïtiaanse jongetje. Het laatste mailtje was ongeveer tien voor half tien ‘s avonds verstuurd, Nederlandse tijd. Dat betekende anderhalf uur voor de aardbeving. Mijn verbijstering maakte plaats voor een ongemakkelijk gevoel. Moest ik dit filmen? Beschrijven in een radio-reportage? Terwijl de familie nog vrijwel zeker van niks wist en misschien nog hoop had? Wat zou het sowieso bewijzen? Is het rampen-voyeurisme of geeft het treffend weer hoe genadeloos en plotseling de aardbeving toesloeg?
Dat was op donderdag, toen bijna niemand nog contact kon krijgen met Haïti. Als het internet ook was blijven werken, zou de laptop ongetwijfeld van diezelfde familie en vrienden talloze verontruste mailtjes hebben ontvangen. De laptop ging weer dicht. Ik besloot mijn verhaal ook even in ‘stand-by modus’ te zetten. Kort daarop werden de paspoorten gevonden en weer iets later de lichamen van de adoptieouders en hun kind. Ze liggen in een tijdelijk graf in de tuin van het hotel, te wachten om naar Nederland te worden vervoerd.
Praat mee