Haïti: Alles smaakt anders

Het is niet mijn eerste aardbeving. Vast niet mijn laatste (tenzij mijn hotel straks alsnog het kontakt met de heuvel verliest). En logischerwijs roept de hulpbehoevende partij altijd het hardst.

Ik wilde vandaag beginnen met uitzoeken hoe en of er hier is geteld.

Stap één is dan het mortuarium van het grootste ziekenhuis opzoeken. De eerste dagen na de aardbeving lagen daar honderden lijken wegens plaatsgebrek, opgestapeld voor de deur. Die waren nu weg. Maar toen ik dichterbij kwam en de lucht onverdraaglijk werd, zag ik dingen achter het mortuarium die ik hier niet ga opschrijven. Ik moest net niet overgeven en keerde heel snel om, mijn hoofd in mijn blouse verstopt.

Maar niet alleen wat ik op mijn netvlies kreeg was ‘blijvend’.

De geur, die helse geur, die verandert en verdiept in de loop van de dagen, kreeg ik niet meer weg. Die zat in mijn kleren. Het brood dat ik een uur later at, smaakte exact hetzelfde. De keelsnoepjes, (‘cherry’), smaakten naar….inderdaad.

Ik vind dat ik terug moet durven gaan. In Aceh, na de tsunami, heb ik de overheid overtuigd dat er iets heel erg was mis gegaan met tellen (enorme aantallen anonieme lijken werden begraven terwijl niemand die in mindering bracht op het aantal vermisten). 

Ik weet nog niet of ik terugga naar dat mortuarium. Ik weet ook niet of het belangrijk genoeg is. Ik ben wel benieuwd of Haiti zich uiteindelijk houdt aan mijn ‘no guarantees-zelf ontworpen ‘aardbevingsformule’. Die houdt in: deel het eerste substantiele getal dat door het land zelf is genoemd, door twee en haal eventueel van die helft nog 20 procent af. 

Bij een getal van 200.000 zouden er dus in Haiti zo’n 120.000 mensen weer uit de dood herrijzen. Om in giro ‘555’ termen te spreken: eindstand 80.000 doden. 

Lees ook:
Deel 1: Haïti: De plotselinge dood
Deel 2: Haiti: Een lastig dilemma