Groningers

Dat de aardgaswinning van de NAM hun huizen doet scheuren zijn ze al lange tijd spuugzat, maar als aluminiumproducent Aldel uit Delfzijl faillissement aanvraagt en een Haags reddingsplan uitblijft, is de maat echt vol:
‘Groningers zijn woedend’, koppen de kranten. Woede in woorden, maar waarom is die woede niet terug te zien in de foto’s ? Was hij er helemaal niet, of uiten de Groningers hun boosheid anders? Een interessante vraag: stel dat deze demonstratie had plaatsgevonden in Den Haag, had dat met andere fotografen andere beelden opgeleverd? De foto die Reyer Boxem maakte van het protest tegen het ontslag van de 600 Aldel medewerkers (Trouw 4 januari) is de enige foto waarop een spoor van emotie te bespeuren is.

Maar boosheid? Woede? Op mijn vraag aan de fotograaf, van origine een Fries, of hij bij deze demonstratie op zoek is gegaan naar boze mensen is het nuchtere antwoord: ‘Nee, ik ben niet extra betrokken. Ik heb wel een mening over de maatschappelijke tragedie die samenhangt met de ontslagen, maar ik laat me daar niet door leiden. Ik vind dat je koel en spijkerhard moet zijn als fotograaf. Geen sentiment. Afstand! Ik ga bij een opdracht nooit ergens naar op zoek. Van tevoren wil ik zo weinig mogelijk weten.’

‘De verdrietige man op de foto stond helemaal vooraan naast een vrouw die woest bezig was met een spandoek, en die daardoor alle aandacht opeiste. Mijn oog viel op de vermoeide, matte blik van de man en
ik kreeg het gevoel dat hij overweldigd was door de situatie. Deze mensen staan niet dagelijks oog in oog met meerdere fotografen en cameraploegen. Ik houd er zelfs rekening mee dat de hoeveelheid pers deze man nog gespannener maakte dan hij al was. Ik bleef hem vanuit mijn ooghoek volgen.

Ik zag dat z’n ogen vochtig waren. Toen hij met z’n zakdoek de tranen wegveegde heb ik een aantal foto’s gemaakt. Helaas niet scherp op z’n oog, maar op z’n zakdoek, amateur die ik ben. Ik heb hem niet aangesproken. Ik sta voor hem en loer door de lens als een roofdier. Ik praat met niemand, ook niet met collega’s. Een enkeling die ik lang niet heb gezien groet ik hooguit. Socializen leidt maar af. Ik had hem eventueel z’n naam kunnen vragen. Zo close up in de krant, dat had hij wel verdiend eigenlijk.’