Geen sukkels bij sufferdje
Huis-aan-huiskrantjournalisten zijn hard werkende mensen, die zich zelden mengen in discussies over het wel en wee in de journalistiek. Met als gevolg dat er wel óver, doch zelden met ze wordt gepraat. Dat leidt soms tot schrijnende voorvallen.
Neem de zeer recente gebeurtenissen rond uitgever Wegener. Overal staan dagbladjournalisten op om zich te laten horen. In hun mening over de uitgever wordt terloops ook het nodige geroepen over huis-aan huiskranten. Helaas zonder enige kennis van zaken.
Heel bont maakt Tony van der Meulen het. Deze oud Wegener hoofdredacteur durft in de Volkskrant van 1 juli te schrijven ‘… het gratis huis-aan-huisblad, dat wordt gemaakt door een onderbetaalde halve man en een schnabbelende paardenkop…’.
Leuk hoor, meneer Van der Meulen. Jammer alleen dat u niet weet dat er bij Wegener Huis-aan-huisMedia 148 goed opgeleide journalisten (130,58 FTE) werkzaam zijn. Journalisten, die keurig volgens CAO worden betaald. Zij weten zich bij de vervaardiging van hun kranten bijgestaan door meer dan duizend correspondenten en freelancers. Met elkaar zorgen zij voor de redactionele inhoud van wekelijks vijf miljoen kranten. Die weer een gemiddeld leesbereik van 70 procent kennen. Grappig hè, om die collega’s (hoewel meneer Van der Meulen ze zo vast niet wenst te zien) zo voor schut te zetten. Alsof het hun schuld is dat de huis aan huiskranten het zo goed doen. Het is juist hún verdienste!
Het valt me ook bij anderen op dat er zo neerbuigend over de huis-aan-huiskranten wordt gedaan. Meningen prevaleren boven feiten. Jammer, ik had van zichzelf respecterende (oud) dagbladjournalisten meer en beter verwacht.
Mart Jochemsen,
algemeen hoofdredacteur Wegener Huis-aan-huisMedia
Praat mee
4 reacties
Geert Wilkens, 15 augustus 2008, 15:14
Je slaat de spijker precies op de kop Mart. Het is een kwestie van de feiten (nog) niet onder ogen willen zien; inderdaad vaak door een gebrek aan kennis van zaken.
Niet alleen bij de dagbladcollega’s trouwens en ook niet alleen bij Wegener, zo ontdek ik met enige regelmaat.
Blijf als huis-aan-huisbladjournalist gewoon je eigen kunstje doen en wees blij met vooral de erkenning van de lezer, en als het een beetje meezit, ook van de adverteerder.
Eens zal de wal het schip keren en krijgt ook de hah- (en nieuwsblad-)journalist de erkenning die er nu nog niet overal is.
Meintje Haringsma, 21 augustus 2008, 16:46
Fijn om te lezen hoe Van der Meulen ons ,,sufferdje’’ journalisten zo neersabelt. Temeer omdat hij zich wel heel graag door mij liet interviewen toen zijn boek over Joure uitkwam en hij heeeel graag in de plaatselijke krant wilde staan met zijn verhaal. Bovendien is hij blijkbaar vergeten dat ook de D van dichtbijheid één van de grootste journalistieke waarden is. En zelfs hij kan toch niet ontkennen dat dit van toepassing is op huis aan huis bladen of abonnementenkranten die eens per week in regio of gemeente verschijnen.
Daarnaast vergeet hij dat het keihard werken is op zo’n redactie die bovendien ook nog eens vaak onderbezet is. Jammer.
Kees Quaadgras, 22 augustus 2008, 12:56
Grappig: ik heb het stuk van Van der Meulen heel anders geïnterpreteerd. Niet als kritiek op de redacteuren en de correspondenten van de HAH-bladen, maar als kritiek op de uitgever die (te) weinig mensen inzet. Overigens wel jammer voor het medium met de hoogste oplage en het grootste bereik.
Meintje Haringsma, 23 augustus 2008, 14:17
Als het waar is wat Quaadgras schrijft, dan neem ik mijn woorden terug. Want daarin heeft Van der Meulen in dat geval gelijk: onderbezetting en worstelen met tijd is een van de grootste hiaten bij dergelijke media. Geen tijd voor uitgebreide reportages, werken tot je er bij neervalt en dat ook nog tegen een hele lage vergoeding.