Geen gesomber

Als je de berichtgeving over de buitenland-correspondenten van de afgelopen maanden op een rijtje zet, zit er weinig positief nieuws tussen. Dus gingen er tientallen mailtjes uit naar collega’s overal ter wereld.
De antwoorden hebben ons prettig verrast. Natuurlijk is er leed. Bijvoorbeeld de bezuinigingen op de correspondenten bij de GPD. Die hebben hun sporen nagelaten. Maar over het algemeen waren de reacties gewoonweg positief. Ja, er wordt meer van buitenland-correspondenten verwacht. Ja, de zekerheid is minder groot dan voorheen. Maar tegelijk blijft het een mooi vak, biedt het kansen die Nederland niet biedt en is terugkeren geen optie. Wat ik nog het meest opvallende vond: het lijkt erop dat het aantal correspondenten juist toeneemt. En bijna iedereen heeft het druk. Ook al hebben we geen representatief onderzoek gedaan, durf ik de stelling wel aan dat het meevalt met de afnemende interesse voor berichtgeving over het buitenland. Wel is de beloning een ware jungle. Nu is dat bij freelancers in eigen land waarschijnlijk niet veel anders, maar er is echt geen lijn in te ontdekken. Voor jonge journalisten misschien niet zo’n probleem, maar voor wie bijvoorbeeld een gezin te onderhouden heeft, kan dat een reden zijn om te zien naar andere inkomstenbronnen. Dat kan op termijn leiden tot eenvormigheid, als de buitenland-correspondent alleen nog maar een avonturier kan zijn.
De berichtgeving in het vorige nummer over Peter R. de Vries heeft de tongen losgemaakt. Dit nummer gaan we daar nog even op door. Natuurlijk op Platform, maar ook in een interview met Harm Brouwer, topman van het Openbaar Ministerie. Ik weet niet precies wat ik van zijn uitlatingen moet vinden. Hij roept journalisten op tot discussie over wat toelaatbaar is bij het zoeken naar nieuws. Tegelijk wil hij dat nieuws, vaak verkregen op een manier waarop justitie niet mag werken, minder vaak in de rechtszaal als bewijs gaan gebruiken. Wat hoopt Brouwer? Dat journalisten stoppen met zoeken om zijn afwegingen makkelijker te maken?’