Fotograaf Kees van de Veen ziet schrijnende toestanden in Ter Apel
Naar foto’s kijk je. Beeldredacteur Theo Audenaerd doet meer. Hij vertelt het verhaal achter een foto. Dit keer spreekt hij Kees van de Veen over het overvolle asielzoekerscentrum in Ter Apel. ‘Ik wil dat iedereen ziet wat hier gebeurt.’
‘Het is een schande, dat er nog altijd geen oplossing in zicht is voor het overvolle aanmeldcentrum voor vluchtelingen. Mijn foto’s zullen daar niets aan veranderen realiseer ik me, maar ik wil wel dat iedereen kan zien wat hier gebeurt’, zegt freelancer Kees van de Veen die 19 mei in opdracht van NRC naar Ter Apel reed.
‘Ik woon in Haren, op een uurtje rijden. Ook als ik geen opdracht heb, rijd ik af en toe hierheen. Deze week ben ik er drie keer geweest. De schrijnende toestanden van mensen die noodgedwongen buiten slapen, grijpen mij aan. Ik voel de drang om dat vast te leggen.
Fotograferen binnen de hekken is niet toegestaan. Daarom moet ik met een telelens werken vanaf het grasveld tussen het centrum en de provinciale weg. Zelfs daarvandaan werd ik gesommeerd weg te gaan en moest ik vanaf het fietspad fotograferen. Dan praat je al gauw over een afstand van tachtig meter. Veel liever zit ik er dicht bovenop.
Het loopt tegen tienen die donderdagavond 19 mei als er een touringcar voorrijdt om een groep naar elders te brengen. Meestal rijden de bussen het terrein op en stappen de mensen daar in. Vandaag heb ik geluk, deze late bus blijft op de openbare weg staan. Beladen met tassen lopen mensen van het terrein af richting bus. Omdat ik daar al lang sta, kan ik ze goed zien aankomen. Geen idee welke nationaliteit ze hebben, of waar ze heen gebracht worden. De beveiligers geven geen antwoord op mijn vragen, de buschauffeur evenmin. Helpen doen ze ook geen van allen. Instructies van bovenaf veronderstel ik.
Het mooie licht op de gezichten komt van een lampje achterop de bus. Fotografengeluk noemen ze dat
Gelaten en in stilte worden tassen en koffers in een bagagewagen geplaatst. Het inladen duurt amper twee minuten. Het kind op de rug van de moeder jammert. Ik kan het niet langer aanzien dat niemand een handje toesteekt. Daarom help ik zelf met de laatste koffers.
Het mooie licht op de gezichten komt van een lampje achterop de bus. Fotografengeluk noemen ze dat. De tas van speelgoedwinkel Intertoys is een extra bonus.
Op vrijdagochtend stuur ik veertien beelden naar de fotoredactie. Deze foto stond 21 mei als spread in de krant.’
Praat mee
1 reactie
Wim Theunisse, 5 juni 2022, 22:12
Quote:“Fotograaf Kees van de Veen ziet schrijnende toestanden in Ter Apel”. einde citaat.
Dat de situatie voor asielzoekers moeilijk is was al duidelijk.
Wat ik schrijnend vindt is de selectieve verontwaarding van de heer van de Veen.
Wat ik ook schrijnend vind, echt schrijnend, is dat er meer dan 30.000 nederlanders op straat leven.
Daar mag fotojournalist Kees van de Veen zijn selctieve verontwaardiging ook op los laten, maar daar heb ik van hem nog nooit iets over vernomen.