Foto DNA: Ruitjes op de 50plus beurs

‘De fotoredactie van de Volkskrant weet dat ik van dit soort onderwerpen houd en dat ik altijd wel met iets goeds terugkom. Jij kunt van niks iets maken zeggen ze. Maar ze sturen mij er ook heen met in het achterhoofd de beelden die ik er voor het archief kan maken. Die gebruiken ze dan later bij andere verhalen over senioren.

De beurs zelf ziet er elk jaar hetzelfde uit. Een fietsplein, een afdeling vakantie en een podium waar omroep MAX artiesten voorschotelt. En dan heb je het wel gehad. Wat dat betreft zit er voor mij weinig verrassing meer in. De mensen die er lopen zijn over het algemeen in goeden doen. Ze zijn een dagje uit, dus vrolijk, en vrolijke mensen zijn meestal gemakkelijk te benaderen en te fotograferen.

Op de beurs kijk ik niet zozeer naar bijzondere stands, maar naar de bezoekers, en hoe die zich onderling verhouden. Mijn beelden probeer ik altijd een kleine knipoog mee te geven. Bij voorkeur moet een foto vragen oproepen die de kijker naar eigen believen kan beantwoorden. Ik was al drie kwartier gefocust bezig toen ik drie mannen in geruite overhemden in het oog kreeg. Een standhouder en twee geïnteresseerden stonden met elkaar te praten. Ik vroeg of ze het goed vonden dat ik ze fotografeerde en legde uit dat drie van die geruite blouses bij elkaar er grappig uit ziet. De mannen vonden het best. Maar ik wilde natuurlijk meer. Terwijl ik ze zie denken: “heeft hij die foto nou nog niet”, ben ik gespitst op een eventuele voorbijganger met ook zo’n blouse. Het duurde een minuut of tien voor er eentje langskwam. Hebbes. De vijfde man, die met de hoed, was een absoluut cadeautje. Ik zag hem pas bij het terugbladeren op mijn cameraschermpje. Afgedwongen geluk noem ik dat. De “geruite blouse” had ik al eerder gemaakt. Hij straalt tevredenheid uit. Waarschijnlijk is hij uitgekozen door de echtgenote denk ik. Ik houd van mensen die zich er niet voor schamen tevreden te zijn.’

De foto stond 21 september op pagina 8 van de Volkskrant.