Embargo

Lievemoederen hielp niet, het was tekenen of geen interview. Rare jongens, die platenmaatschappijen, vonden we, maar goed, we konden nog wel begrijpen dat ze niet wilden dat de kranten vroeger uitpakten met het interview dan hun favoriete weekblad.

Maar toen begon hun marketingimpuls in overdrive te gaan. In plaats van de plaat wereldkundig te maken op de afgesproken datum, was ze al weken eerder te beluisteren op de ene na de andere muzieksite.

En vanop de rekken van mijn dagbladhandelaar lachten me plots de covers toe van Vrij Nederland, Oor en Les Inrockuptibles, allemaal met een ‘exclusief’ interview met dEUS, lang voor de door ons afgesproken deadline. Terwijl de platenmaatschappij wel beloofd had het embargo door alle media te doen respecteren. Nu mag men ons wel enigszins kietelen, zelfs plagen, maar dit soort wurgcontracten uit puur commerciële motieven ging net een stapje te ver. Dus hebben we samen met een Waalse krant het embargo symbolisch met één dag doorbroken, niet na eerst alle collega’s verwittigd te hebben dat we dat van plan waren dat te doen.

Embargo’s kunnen nuttig en noodzakelijk zijn, te ongezonde primeurdwang afremmen, een teken zijn van collegialiteit, in bepaalde gevallen nodig zijn om de goede afloop van een politioneel onderzoek niet in gevaar te brengen, maar ze moeten wel een beetje met gezond verstand en in alle proportionaliteit afgesproken kunnen worden.

Een gewone journalist één minuut voor hij het interview afneemt chanteren met een behoorlijke dwangsom, om vervolgens feestelijk je eigen engagementen niet na te komen, heeft niets meer met een gezonde afspraak te maken. Zeker niet voor – ochot, ochere – de release van een CD.

Er ligt nu een claim van 25.000 Euro op mijn tafel. Die we niet betalen, tenzij ze ergens een rechter vinden die hun marketing belangrijker vindt dan normale journalistiek.