Eigen baas: Sanne van der Most

Hoe speel je jezelf in de kijker van opdrachtgevers?

‘Bijvoorbeeld door hoofdredacteuren te mailen met de vraag of ze freelancers zoeken. Hier rollen best wat opdrachten uit. Voor mijn werk als kinderfotograaf moet ik het hebben van het vriendennetwerk van bestaande klanten én van Facebook. Ik verzamel likes en ik plaats af en toe een advertentie. Dat kost weinig en werkt goed.’

Bezit jij een ondernemersmentaliteit?

‘Ja. Ik probeer veel opdrachten binnen te slepen en vind het leuk om nieuwe dingen te doen. Soms baal ik wel van mezelf en denk ik: wat werk ik hard. Ik heb het nu bijvoorbeeld heel druk en daardoor het gevoel dat ik mensen moet teleurstellen. Dan vraag ik of ik het een dagje later mag inleveren. En als het echt teveel wordt, geef ik een opdracht terug. Maar alleen bij hoge nood.’

Welke opdracht blijft voor altijd in je geheugen gegrift?

‘Een reis naar Brazilië. Voor Metro maakte ik een reportage over de Favela’s (sloppenwijk) in Rio de Janeiro. Mensen rijden daar rond op motoren met grote mitrailleurs. Onder een viaduct leefden lijmsnuivende zwerfkinderen die ik fotografeerde. Achteraf gezien mis­schien een beetje te gevaarlijk, maar wel een bijzondere ervaring.’

Voor welke baan zou jij het freelancen opgeven?

‘Voor het werk als verslaggever in New York. Of iets anders groots en avontuurlijks, of iets dat echt heel goed betaalt. Nu werk ik – als tijdelijke vervanging – drie dagen per week als wetenschapsredacteur op de Erasmus Universiteit. Dit werk zou ik ook wel vast willen doen, alleen verdient het helaas niet zo veel.’

Wat is je gemiddelde inkomen?

‘Nu in een hele goede maand rond de € 4000 bruto. Ik ben er erg op achteruit gegaan. Vijf jaar geleden verdiende ik bijna het dubbele. Dit komt onder meer door de crisis en doordat ik moeder ben geworden waardoor ik één dag minder werk.’

Welke opdrachtgever moet op de zwarte lijst?

‘Kiddo Fotografie. Vorig jaar maakte ik foto’s voor deze schoolfotografiecentrale. Ik ging naar tien verschillende crèches om steeds in twintig minuten dertig kinderen te fotograferen. Dit op zichzelf is al onmogelijk. Ik zou 1600 euro voor de foto’s krijgen, maar heb het geld nooit gezien. Als ik belde om te vragen waar het bleef zei mijn contactpersoon: “Het komt nog wel” of “Ik heb zelf ook ruzie met ze, dus werk er niet meer”. Ik heb rechts­bijstand ingeschakeld en zij hebben een aanmaning gestuurd. Die kregen ze ongeopend terug. Ik denk niet dat ik het geld ooit nog zal zien.’

Wat declareer je allemaal op ‘de zaak’?

‘Notitieblokken, materiaal dat ik nodig heb voor fotografie, soms vliegtickets als ik een reis naar het buitenland maak – waar ik een verhaal over schrijf –, werk gerelateerde etentjes, kranten-, telefoon- en televisie-abonnementen.’