De tranen van Obama
Filmpje op YouTube: Obama bedankt zijn campagneteam en huilt. Mijn eerste gedachte: wat heerlijk! Een man die huilt. Sterker: een president-man die huilt. Nog beter dan dat filmpje waarin hij Al Green’s ‘I’m so in love with you’ inzet. De machtigste man ter wereld laat een traan over zijn wang rollen én zingt soul. Het gaat inderdaad beter met de wereld. Ik zou dit fragment iedere dag moeten bekijken. Er is hoop.
Maar niet voor lang. Even later op een terras in de herfstzon, vraag ik mijn tafelgenoten wat zij van de tranen van Obama vinden. Er ontstaat discussie: Man 1: Is het interessant dat hij huilt? Zijn de tranen van een moeder die haar kind kwijt is niet veel erger? Man 2: Nou, ik was anders wel geraakt. Man 1: Ja, maar jij bent één brok emotie. Ik ben licht-autistisch, die tranen zeggen mij niets. Man 2: Nou laat, dat ‘licht’ dan maar weg. Man 1: we denken allemaal in hokjes. Als je Obama geweldig vindt, dan vind je dit ook goed. Als Romney gehuild zou hebben, was het een andere zaak geweest. Man 2: oh maar andere leiders huilen ook, alleen zien wij dat niet. Dat doen ze pas in de slaapkamer bij hun vrouw (bijvoorbeeld als Romney ziet dat hij 847 vrienden per uur verliest op Facebook).
Vroeger zagen mensen hun presidenten vrijwel nooit. Maar sinds de televisie zien wij onze leiders vaker van dichtbij. En dus zien we ze ook wel eens huilen. Man 1: het is sowieso nog maar kort dat wij op deze manier met emoties omgaan en er zo over denken. Een paar eeuwen terug, voor de Romantiek, keek men daar heel anders tegenaan.
Het blijkt een kleine stap van Obama naar de Middeleeuwen. We zijn geconditioneerd door de tijdgeest. Waarin het doodnormaal is om tussen je tranen door, te zeulen met waxinelichtjes en teddyberen richting emonument. Emoties worden getoond, liggen op straat. Maar of de tranen echt zijn? Ik vrees dat we met minder genoegen moeten nemen. Als je Obama en ‘tears’ intypt bij YouTube stuit je op meerdere fragmenten.
Zijn z’n tranen daardoor echter of juist niet? Misschien is alleen het moment waarop hij volschiet echt. En het biggelen niet. Het zou kunnen dat Obama, zodra hij spontaan volschiet, denkt: ‘en nu die traan langzaam laten rollen’. Hij weet natuurlijk ook dat het goed verkoopt.
Zwaktes worden tegenwoordig geregisseerd getoond. Obama plengt een traan, Rutte zegt sorry. We kunnen lang praten over of het echt is en of zij het menen. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Het gebeurt. Er wordt langzaam plaats gemaakt voor een ander soort leiderschap. Ja, we zeggen sorry and yes we cry.
Praat mee