Correspondent Eva Rammeloo vertrekt na negen jaar uit China
"Wat is je volgende loopbaanstap?" vroeg Jolan Douwes vorig jaar juli aan China-correspondent Eva Rammeloo. "Ik ben er nog niet uit, want ik zit hier in een gouden kooi. Ik wil relevant zijn en dat ben ik in dit land", vertelde Rammeloo aan Villamedia. De hoop is vervlogen, schrijft Rammeloo in Trouw. Ze vertrekt na negen jaar correspondentschap.
Op Twitter zegt Rammeloo dat ze weken heeft gekauwd op het afscheidsstuk dat in Trouw verscheen: “Want afscheid nemen, iets loslaten waar je bijna een decennia van je leven in hebt gestopt - is niet makkelijk.” Naast die krant is Rammeloo China-correspondent voor onder meer VPRO’s Bureau Buitenland.
In het loopbaaninterview met Villamedia vertelt Rammeloo over de zware persoonlijke wissel die onder meer corona trok. Het verhinderde onder meer een familiebezoek met Kerst. “Dat was wel deprimerend en eenzaam. Inmiddels kost mijn vliegticket 3000 euro en terug in China moet ik twee weken in quarantaine. In twee jaar tijd ben ik twee maanden opgesloten geweest, vooral in hotels.”
Ze keert nu - “tenminste voor even” - terug naar Nederland.
President Xi (recent door het Chinese Nationaal Volkscongres unaniem herkozen voor een derde termijn) veranderde China in een dictatuur, beschrijft Rammeloo. “China ontwikkelt zijn eigen formule, zijn eigen staatsvorm. Xi Jinping is begonnen aan een missie om de zwakke plekken van de partij te verstevigen, door zichzelf centraal te zetten.”
De oncompromisloze coronamaatregelen en voortdurende repressie van journalisten en vrije media maakt het werken in China zwaar. Rammeloo: “Ik word behandeld als een paria, maar het is nauwelijks zelfopoffering: journalistiek is er geen land zo interessant als China.”
Tegelijk erkent Rammeloo dat “de hoop uit de beginjaren van mijn correspondentschap is vervlogen”. Ze kan genieten van de kick om onder die omstandigheden toch een verhaal te maken. “De kick compenseert de paranoia die me naar het hoofd vliegt als bij thuiskomst alle lichten aan zijn, of als ik een dikke, donkere haar op mijn bed vind. Of als er ‘mannetjes’ achter me aan lopen en nadrukkelijk foto’s maken. Of als de politie me ergens opwacht omdat ze op de één of andere manier wisten dat ik eraan kwam.”
Dit hinderlijk volgen en andere vormen van intimidatie worden door alle internationale correspondenten gemeld. In het recentste jaarrapport van de Foreign Correspondents’ Club of China meldt maar liefst 36 procent van de corresopndenten fysiek te zijn gehinderd om in de publieke ruimte te werken. Van 7 procent werd opname-apparatuur in beslag genomen of zelfs vernield.
Praat mee