De Coach Bedrijfsjournalist Emiel (54) krijgt een hoogoplopende discussie met zijn leidinggevende. Ze bevechten elkaar met argumenten, tot de chef uitroept: ‘Niks ja maar. Wat lul je nou.’ Emiel valt stil en de sfeer is verpest. Later vraagt hij zich af wat hij anders had kunnen doen.

Tussen Emiel* en zijn baas botert het al langer niet. Het ergert hem dat de leidinggevende vaak het hoogste woord heeft en - zeker van hem - geen tegenspraak duldt. Discussies zijn soms tot ver buiten hun werkkamer te horen. Dit keer vindt Emiel dat hem onfatsoenlijk de mond is gesnoerd.

Ik vraag hem een ‘faalanalyse’ te maken. Het gaat dan om de situatie, zijn rol, het resultaat en hoe hij erop terugkijkt. Emiel beschrijft hoe hij verbaal en non-verbaal de competitiestrijd aangaat. Achteraf valt hem op dat collega’s die ook problemen met zijn leidinggevende hebben, zijn weerwoord prijzen. Medewerkers die het wel met de chef kunnen vinden, reageren neutraal: ‘Jullie roepen iets bij elkaar op.’

Dat laatste blijkt te kloppen. ‘Als mijn leidinggevende zijn keel schraapt, hoor ik mijn pa’, vertelt Emiel. Met zijn vader had hij vaak aanvaringen als hij zich gedomineerd voelde. De ontdekking dat er een verband is met persoonlijke ervaringen zet het conflict in een ander perspectief. De vraag blijft wel hoe de journalist escalatie kan voorkomen.

Het helpt als Emiel open vragen stelt, let op zijn non-verbale gedrag en zijn emoties in bedwang houdt. Maar wat mij betreft mag hij zeker weerwoord geven en grenzen stellen. Uit een studie van Ohio State University blijkt dat medewerkers minder stress en meer werkplezier hebben als ze optreden tegen een leidinggevende die te ver gaat.

Emiel besluit een nieuwe baan te zoeken. Met deze baas gaat het niet meer lukken, maar bij de volgende is hij alerter op autoriteitsconflicten.

* Emiels naam is om privacyredenen gefingeerd.