‘Als ik mijn been breek, bel ik papa’

Heb je bewust voor een freelance-bestaan gekozen?
‘Nee. Net voor ik afstudeerde, in juni 2012, heb ik me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Iedereen vond het stoer en feliciteerde me, maar ik huilde van binnen. Ik kon alleen maar denken: hoe moet dit nou? We werden op de School voor Journalistiek niet opgeleid voor het ondernemerschap. Daar hing sowieso geen fijne vibe. De crisis was lang en breed begonnen; docenten zeiden dat we geen schijn van kans zouden maken. En tijdens mijn stage bij Hollandse Hoogte zag ik alleen maar klagende fotografen langskomen. Was dat dan mijn toekomstbeeld?’

Je bent vijf jaar verder. Hoe gaat het?
‘Nu voel ik me erg krachtig. Maar ik kreeg na drie jaar een burn-out. Ik ging heel goed in de regiofotografie. Maar in de regio moet je heel veel foto’s maken om voldoende geld te verdienen. Dus dat deed ik. Werken, werken, werken. Als er een nachtklus was, werd ik altijd gebeld, “want je bent toch nog jong?”. Stond ik om 02.00 uur naast mijn bed om foto’s te gaan maken. En om 08.00 uur belden ze weer. Ik wist bij God niet hoe ik het moest sturen. Ik vond het heel moeilijk om nee te zeggen en wist niet wanneer ik rust moest nemen. Ik kwam in die tijd tien kilo aan omdat ik geen tijd vrij kon maken om te sporten of om gezond te eten op gezonde tijdstippen.’

Hoe heb je het opgelost?
‘Ik heb hulp ingeschakeld van een psychosomatisch fysiotherapeut die mentale klachten kan oplossen door aan je fysiek te werken, maar ook door praten kan zien welke spanningen er ontstaan in je lichaam. En ik ben een trots deelnemer van het jaarprogramma ‘365 dagen succesvol’. Dat is een ontwikkelingsprogramma waarin je ontdekt waar je goed in bent, en hoe je dat uitdraagt. Ik kan nu veel beter afstand bewaren. Vroeger had ik slápeloze nachten als een beeldredacteur boos was omdat ik een keer “nee” had gezegd. Nu denk ik: hij doet ook maar gewoon zijn werk.’ 

Ben je ook anders gaan werken?
‘Voorheen vond ik mezelf ontwikkelen eng. En ik vond fouten maken eng – want een fout kost je een opdrachtgever. Nu werk ik alle creatieve ideeën die ik heb gewoon uit. Tijdens mijn vakantie in Italië zag ik bijvoorbeeld overal waar ik kwam oude mannetjes die de hele dag niets anders doen dan buiten spelletjes spelen en praten over het leven. Ik begon ze vast te leggen, en nam hun gesprekken op. Elke keer als ik de foto’s zie, moet ik lachen. En dat is wat ik uiteindelijk met mijn werk wil: mensen laten lachen. Want het leven is zo mooi. Daarom moet het een boek worden. Ik ben een crowdfundingsactie gestart op mijn website.’

Heb je iets achter de hand voor als het een maandje minder gaat?
‘Nee, niks. Toen ik was afgestudeerd, ben ik weer bij mijn ouders gaan wonen. Van mijn vader leende ik geld voor een camera. Op een gegeven moment kon ik een eigen appartement betalen, en had ik af en toe een buffertje. Maar dan reed ik de motor van mijn auto stuk: 1000 euro. Zo was er altijd wel wat. Afgelopen maand nog slikte mijn kat een dopje in en moest geopereerd worden: 700 euro. Wel merk ik dat er nu weer een beetje ruimte begint te komen. Gelukkig, want ik heb een groot eigen verantwoordelijkheidsgevoel. Maar ja: als ik mijn been breek; bel ik papa.’

Misschien tijd voor een verzekering, of een broodfonds?
‘Ik heb besloten dat ik dit jaar nog even lekker mag vliegen – ik heb momenteel niet veel vaste lasten. Maar ik ben me er wel in aan het verdiepen, want een ongeluk zit in een klein hoekje. Vorig jaar nog zat ik met mijn vingers vast in mijn Nespresso-machine – ja dat kan echt. Toen de brandweer kwam riep ik nog: “Ik werk met mijn handen!” Ik had mazzel dat het een goedkoop plastic apparaat was. Had ik de metalen variant gehad, dan was ik de topjes van mijn vingers kwijt geweest.’