Voormalig Brandpunt-presentator Joost Middelhoff (72) overleden

Joost behoorde in de jaren 70 onafwendbaar tot de vaste KRO’ers die vooral met Brandpunt-televisie het nieuws in de samenleving op het scherm bracht. Van alle KRO’ers kende ik hem het langst. Wij kwamen elkaar al tegen toen wij begin jaren 70 eerstejaars studenten Politieke Wetenschappen aan de Vrije Universiteit in Amsterdam waren.

Joost is eigenlijk niet veranderd in vergelijking met toen. Druk, gesticulerend, onrustig, dat is hij altijd wel geweest. Ik ben hem eigenlijk nooit ‘kwijt’ geweest alhoewel er de laatste tien jaar wel hiaten in onze vriendschap zaten. Nog geen twee weken geleden belde hij mij of ik samen met hem een balletvoorstelling in de Stopera in Amsterdam wilde bezoeken -, de voorgenomen voorstelling moest hij op het allerlaatst annuleren omdat hij een hevige bloedneus kreeg. De laatste keer dat ik hem sprak.

Joost was een échte journalist en zo herinner ik mij hem ook. Hij was niet eenvoudig, soms gecompliceerd, en hij kon van sommige KRO-zaken stevig in de contramine raken. Hij had een hoogst eigen stijl van ‘drukte-maken’, herkenbaar. Hij had het ‘journalist-zijn’ onmiskenbaar van zijn vader, de legendarische Kees (C.A.M.) Middelhoff, ‘Passepartout’ in de Volkskrant en auteur van menig artikel en column in Herrijzend Nederland, de Wereldomroep en vanuit Brussel.

Zijn vader Kees overleed in 2007 en bij gelegenheid van zijn 100e geboortedag gaven de vijf kinderen van Kees het boek ‘Aan het Woord’ uit dat een rijke uitgave bevat van wat hun vader in zijn werkzame leven zoal had geschreven. Joost leidde de bijeenkomst in tussen zijn broers en zussen, zichtbaar trots op zijn erudiete vader.

Joost’ ‘finest hours’  lagen onmiskenbaar bij de KRO waar hij tot begin 2000 heeft gewerkt. Zijn leerschool lag bij het Katholiek Nederlands Persbureau en van daaruit kwam hij bij de redactie van Brandpunt. Hij maakte deel uit van het team dat niet alleen Brandpunt maakte; hij was daarnaast ook presentator van Brandpunt in de Markt. Joost behoorde tot de ploeg van Ad Langebent, Aad van den Heuvel, Willebrord Nieuwenhuis,  Ed van Westerloo, Ton Verlind, Mieke Lamers, Lajos Kalanos en Piet Kaart.

Vele malen zijn we samen naar Rome gereisd om vanaf het Sint Pietersplein klemmende katholieke zaken te rapporteren – conclaven, synodes, Ad Limina-bezoeken - en Joost maakte zich er tijdens het eten nadien bij Vittorio regelmatig druk over. Maar ik herinner mij ook de reportage in Econe (Zw) in 1988 waar de schismatieke conservatieve aartsbisschop Marcel Levebvre zich met drie zelf gewijde bisschoppen afscheidde van Rome.

Joost had een royale passie voor Italië en ging met zijn gezin bij voorkeur op vakantie In Lago Trasimeno, Castiglione waar hij zich qua taal, cultuur en gevoel op zijn best voelde. Heel wat keren hebben we daar in zomerse atmosferen de wereld beschouwd want wie aan Lago Trasimeno dacht, dacht aan Joost.

Joost’ laatste jaren waren niet altijd gemakkelijk. Hij scheidde van zijn vrouw, hield uiteindelijk het contact met zijn drie uitstekende kinderen en vond de liefde bij een nieuwe vriendin, een relatie die tot voor kort in stand bleef. 

Maar Joost bleef Joost, hij kwam op KRO-borrels en bleef zich verwant voelen aan de KRO. Na zijn vertrek bleef hij in Hilversum wonen. Joost was een door-en-door katholieke jongen. Ik hoop dat hij nu de rust vindt waar hij wezenlijk al een heel leven naar op zoek was. Dit is wat mij nu, een paar uur na zijn dood, over Joost te binnen schiet.