Voetbal International: 6,1

Boven me hokt een Volkskrant-redactrice met een Zilveren Camera-winnaar, onder woont een directeur bij de gemeente Amsterdam. Daarom hoop ik altijd dat ik de nieuwe VI zelf beneden van de mat kan rapen. Want natuurlijk, ook een hoogopgeleide mag best van voetbal houden, maar er zijn grenzen.

Hard Gras? Imago-technisch helemaal oké, want gemaakt door het tof-hippe clubje rond Matthijs van Nieuwkerk. Maar Voetbal International? Dat is toch het lijfperiodiek van PVV-stemmende frikadellenjunks? Dus schreeuw ik liever niet van de daken: ik heb een abonnement op VI.

Maar ik heb het wel. Sinds een jaar of vier, omdat ik destijds regelmatig over voetbal schreef. Toen dat stopte, bleek ik gehecht geraakt aan de stroom berichten uit een wereld die behalve hopeloos opportunistisch ook heerlijk simpel is: wie in het ene doel schiet (dat van PSV) is goed, wie het andere net raakt (dat van AZ of Ajax) is fout.

Punt.

Maar er wringt iets.

Elke week verbaas ik me er weer over hoeveel pagina’s je blijkt te kunnen vullen met artikelen over mannen die achter een bal aanhollen. Want VI is behoorlijk dik: tijdens het WK 124 pagina’s, reguliere nummers 116. Tekstdicht is-ie ook: ellenlange interviews van soms wel 1100 woorden per pagina.

Dat is opvallend, want VI-redacteur Michel van Egmond liep de voorbije jaren binnen met boeken voor slechtzienden: Gijp en Kieft. Nooit eerder verschenen er, Nijntje uitgezonderd, boeken met zo weinig letters per bladzijde. Van Egmond en zijn uitgever, ex-VI-hoofdredacteur Johan Derksen, mikten dan ook op de doelgroep mannen die geen boeken lezen, las ik ergens.

Aangenomen mag worden dat veel van die mannen VI-abonnee zijn. Maar als de boeken zijn gemaakt voor boekenhaters, waarom is het blad dan zo grijs?

De covers van VI doen vaak pijn aan de ogen. Lelijke harde kleuren en nietszeggend-blije teksten. Zo moet de potentiële koper worden verleid: wij hebben een positief stuk over jouw club! Over de grote drie, maar ook over de routinier met een glorierijk verleden die ‘heel veel zin’ heeft in zijn ‘nieuwe uitdaging bij RKC’.

Voorin het blad staat het snelle nieuws. Dat scan ik op berichten over AZ. Vroeger verkocht ik programmaboekjes in de Alkmaarderhout, vandaar. Welke back FC Utrecht wil hebben, is me worst.

Dan lees ik de column van Nico Dijkshoorn, die de grootste ego’s van voetballand in zijn bekende over-the-top-stijl in mootjes hakt. En daarna…

Ik had nu willen noteren: ‘Daarna stoom ik door naar Van Egmonds wekelijkse interviewtje met René van der Gijp. Het is de bekende vrolijke lullepot van tv, maar dan op papier.’ Maar Gijp wilde begin september opeens niet meer. Van Egmond kreeg geen vinger achter de precieze reden. Althans, dat beweerde hij.

Vervolgens had ik willen schrijven: ‘De volgende stop is Van Egmonds kroniek ‘Balverliefd’. Hierin geeft de mooischrijver ons een kijkje achter de schermen van onder meer het tv-programma VI.’ Maar helaas, Van Egmond heeft ontslag genomen. Hij gaat Derksen helpen bij de boekenuitgeverij.

Als vijfde vaste leesmoment had ik de column van de besnorde houwdegen zelf willen noemen, op de achterpagina. Epistels met koppen als: ‘Dictator Robert Veenstra en zijn kontenlikkers’ en ‘Een laffe vertegenwoordiger in gebakken lucht’. Helemaal in character dus. Met een beetje pech was je eerst bij Dijkshoorn en vervolgens bij Derksen aan de beurt.

Maar Derksen stond er de voorbije maanden óók niet meer in. Naar verluidt wegens spanningen met zijn – voor de lezer vooralsnog onzichtbare – opvolgers Thijs van Vehgel en Tom van Hulsen.

Resteert de rubriek ‘Voetbalfocus’. Curieuze titel, want deze spread bevat louter plaatjes van voetballers die juist níet aan het voetballen zijn. Meestal staan er ook foto’s van spelersvrouwen in. Liefst van spelersvrouwen met een ernstige kledingallergie. De voorraad blijkt gelukkig onuitputtelijk.

Wat nieuwsberichten, een column en een fotospread; vaak heb ik VI daarmee al uit. De interviews lees ik zelden. Te lang, te zouteloos en zoals Derksen vaak verzuchtte platgeslagen door de persvoorlichters van de clubs. Derksen nam ze het liefst niet mee, maar de abonnee te Emmen wil nu eenmaal weten wanneer de spits van de plaatselijke FC een belletje uit Madrid verwacht.

De kwaliteitskranten serveren voetbalverhalen die mooi én behapbaar zijn, en voor het nieuws is er ook De Telegraaf, het AD en Nu.nl. Wat is dan nog het onderscheidende van VI, behalve dat het véél is?

De website heeft tegenwoordig de aardige – zij het nog steeds voorzichtige – rubriek ‘Insider’, waarin een anonieme voetballer vertelt waar het écht over gaat in de kleedkamer – weinig verrassend is dat niet Thomas Piketty. En met een beetje mazzel bevat een VI een onthullend artikel van de onderzoeksjournalisten Iwan van Duren en Tom Knipping.

Maar het blad heeft méér nodig. En snel ook, gezien de dalende oplagecijfers.

Ik reken op vernieuwing. Anders is ook mijn goede voornemen voor 2015: mijn abonnement opzeggen.