Trends

Geen probleem zegt Ton F. van Dijk. De rechten zijn bij bewegend beeld veel beter beschermd dan bij teksten. Dus zolang mensen maar kijken, gaat het goed. Dat mag een geruststelling heten. Volgens Van Dijk gaan televisieomroepen niet de dagbladen achterna.

Maar ook voor de dagbladen is er hoop. Of in elk geval voor de journalisten die daar werken. De kersverse hoogleraar Marcel Broersma betoogt dat journalisten vooral weer kleur moeten gaan bekennen. Neutrale berichtgeving is passé, wat Broersma betreft. Alleen een herkenbare stijl zorgt ervoor dat een journalist een publiek aan zich kan binden.

En dat is hard nodig in het digitale tijdperk waar inwisselbare berichten overal te lezen en te kopiëren zijn. Broersma staat niet alleen in die analyse. Zijn vertrekkende collega Joan Hemels in Amsterdam zegt min of meer hetzelfde. Met een beetje fantasie is de oproep van Henk Hagoort aan de actualiteitenrubrieken om niet drie keer de Volkskrant te maken ook zo te verstaan. Hagoort wil dat journalisten kleur bekennen.

En Sjuul Paradijs kiest er niet voor niets voor De Telegraaf weer een duidelijk rechts gezicht te geven. Het levert een scherp profiel op. Het maakt je niet uitwisselbaar. Wie de toon van De Telegraaf aanstaat, moet een abonnement nemen of naar de site. En omgekeerd natuurlijk. Broersma houdt geen pleidooi voor een nieuwe verzuiling. Hij constateert dat de digitalisering er voor zorgt dat het publiek alle kanten op schiet, fragmenteert. Op die trend probeert hij een antwoord te formuleren.

Op de analyse van Broersma lijkt me weinig af te dingen. Een krant lees ik al lang niet meer voor de nieuwsberichten, maar voor de opinie, de duiding, de verrassende invalshoeken. De volgende vraag is, of kranten die onderscheidende stukken gratis moeten aanbieden zodat er veel verkeer richting hun sites ontstaat of dat ze er geld voor moeten vragen. Ik vrees het eerste.