Mick en ik
Op zijn 23e schreef Mick Jagger met (I Can’t Get No) Satisfaction zijn eerste nummer 1 hit. Omdat ik op die leeftijd, na iets te veel risicoloze breedtepassjes, doorkreeg dat ik op het voetbalveld alleen mijn eigen vader enthousiasmeerde, zette ik het op een schrijven. Een mens met ambitie wil per slot van rekening niet achterblijven. Het grote publiek verdiende het met mij kennis te maken. De vraag was alleen nog hoe. Na een paar dagen vol stemoefeningen en refreinen op plekken van coupletten zetten en andersom, was ik klaar. Helaas vertel ik u niets nieuws als ik stel dat het succes bescheiden was. Ik herinner me dat het nummer – waarvan ik de naam inmiddels verdrongen heb – op enige waardering kon rekenen in de klas van mijn zusje, maar het leidde niet tot de door mij zo vurig gewenste mondiale doorbraak.
Zo’n vier jaar later blijkt gelukkig dat die stemoefeningen niet helemaal voor niets zijn geweest. Sinds een tijdje ben ik, als het een goede dag is tenminste, urenlang te horen op de radio. Daar kan Sir Mick al tijden alleen maar van dromen. Bovendien ben ik voor eventuele fans aanzienlijk beter te bereiken. Er komt geen slaapzak op de stoep van het postkantoor aan te pas, laat staan urenlange rijen. Simpelweg de goede zender vinden volstaat. Overigens ben ik ook stukken goedkoper, jammer genoeg een ander significant verschil tussen Mick en mij.
Ooit hoopte ik met een microfoon in de hand voor een deinende massa in een willekeurige poptempel te staan. Ondertussen kom ik erachter dat het gele exemplaar in de studio van BNR op zijn minst even bevredigend kan zijn. En anders dan de Stones was een gevecht voor mijn plek niet eens nodig. Ik hoefde geen Street Fighting Man te worden. Het liep anders. Of ik het met mijn grote mond en verheven idealen aandurfde om het debatprogramma PepTalk te presenteren, vroeg de hoofdredacteur de dag voor wat mijn debuut zou worden. Er was een zieke. Na ampel beraad had ik er wel een nachtje woelen voor over om de zender te redden en, zij het op een ander manier dan eerder gedacht, door duizenden huiskamers te schallen.
Nu ga ik er vanuit dat ik tot in de lengte van dagen achter die microfoon kan blijven staan. Dat er een moment komt dat ik net zo routineus presenteer als de Stones hun hits ten gehore brengen. Mijn Satisfaction haal ik uit het rode lampje in de studio. Maar mochten Jagger en consorten, toch heren op leeftijd, te kampen krijgen met gezondheidsproblemen dan wil ik ze er wel op wijzen dat ik eerder met succes een zieke vervangen heb…
Frederique de Jong staat voor één keer haar maandelijkse column af aan haar jongere collega Thomas van Zijl (26), redacteur en presentator bij BNR Nieuwsradio
Praat mee
2 reacties
J.C. Roodenburg, 8 september 2011, 16:22
Heel leuk stuk. Ik houd wel van relativerende ijdeltuiten.
Frederique, 9 september 2011, 00:33
Wat een talent he mensen…maar zo jong is hij niet hoor…hij is 27!